IRCRehberi.Net- Türkiyenin En iyi IRC ve Genel Forum Sitesi

Paletlerini çıkartıp suya atlıyorsun, seni kurtarması için peşinden koştuğun her yunusun köpekbalığı olduğunu görüyorsun. Başını suyun üstünde tutmaya çalışıyorsun, yoruluyorsun, su yutuyorsun. Dalgalar seni kıyıya vuruyor, ayazdan korunmak için arkasına geçtiğin her ağaç gövdesinin sarmaşığı oluyorsun. Güneşini kesiyor, oksijenini emiyorsun. Sen her başa almaya çalıştığında ruhun, bedenin ve çevren doğaya saçtığın radyasyondan sana nefret duyuyor. Bu nefret, duştan sonra aynaya her baktığında, boyunca olan o buğulu ayna sana ''kötüsün'' ve bu yüzden ''mutlu olamayacaksın'' yazıyor. Ayaklarının üstünde durmaya her çalıştığında, bir karikatüre gülmek istediğinde ya da sevdiğin şiirin en vurucu cümlesi geldiğinde aklına, çürümeye bıraktığın her bir ağaç gövdesinin yandığını göreceksin rüyalarında. Her sabah baktığında kendine hemen bir kaç dakika öncesi soluduğun ilk havayla, başarısızlıklarının mutsuzluğu dua edecek dudaklarına. Yazdıklarını kimse görmeyecek, çektiklerine kimse iç çekmeyecek ve anlattıklarına kimse inanmayacak okyanustaki köpek balıklarının dışında. Sevmediğin kendinle, sevmediğin sabahlara uyanacaksın. Sevmediğin işine gidip, sevmediğin insanlara olmadığın şeyleri anlatacaksın. ''ee hadi sadede gel'' diyecek ağzı kanlılar. ''ee hadi'' diyecekler!

Sen seyircin var sanırken, ayazdan korunmak için bulduğun bir başka gövdenin sahibi, bir ormancı, sökecek seni yaşam kaynağından. Sen yerde yaşama mücadelesi verirken gözüne çarpan en güçsüz, en çelimsiz gövdeye doğru sürünmeye başlayacaksın. Çiçekler açacaksın ona, şiirler okuyacaksın. Belki uyanmadan önce dallarını okşayacaksın. Kandıracaksın işte, onu biliyoruz..

Sen bu ormanın en güçlü ağacında yaşayabilmek adına, bir başka ruhu yok edeceksin. Şimdiye kadar yok ettiklerinin yanına...