zihminin bir süredir, hayatımın rutini halini almış olgulara ve karşılanması uzun zaman alacak beklentilere karşı derin bir dondurucu haline geldiğini gözlemliyorum. buzlar çözüldüğünde çoğu meselenin asıl hallerine dönecek olmasindan mütevellit, onları en azindan kokusmaya baslamadan evvel kısa bir sürede çözmem gerekeceğinin de farkindayim. bikaç yüzyıl önce mi yasasaydim acaba.