Hayat böyle bir şeydi işte, kimileri yokken bile var gibiydi, kimileri elimizi tutarken bile yanımızda değildi.

ahtım var tenler kavuşmadan ölmem.. şaka şaka :D

Kıtaları ipek bir kumaş gibi keser biçerdik.
Kelleler damlardı kılıcımızdan.
Bir biz vardık cihanda, bir de küffar...
Zafer sabahlarını kovalayan bozgun akşamları...
İhtiyar dev, mazideki ihtişamından utanır oldu.
Sonra utanç, unutkanlığa bıraktı yerini,
"Ben Avrupalıyım" demeye başladı, "Asya bir cüzzamlılar diyarıdır."
Avrupalı dostları, acıyarak baktılar ihtiyara ve kulağına:
"Hayır delikanlı," diye fısıldadılar, "sen bir az-gelişmişsin."
Ve Hristiyan Batı'nın göğsümüze iliştirdiği bu idam yaftasını,
Bir "nişan-ı zişan" gibi gururla benimsedi aydınlarımız.

Arkadaşlar istihbarat sağlam.
3. Dünya savaşı başlıyor.
O yüzden seviyorsanız ; gidin sarılın, seviyorum falan diyin.
Sonra imkan olmayabilir.
Ben başlatıyorum.
İ love Fenerbahçe .d

Kalbimde zerre nefrete yer yokken, nefret etmeyi öğreniyorum senden...

Sevdiklerinle arana mesefe girince.
Varış yerinin hiç bir anlamı kalmaz.
Vedalaşmakta zor iştir biliyor musun?
Oturursun geminin kıçına.
Bakarsın sevdiklerine, gittikçe ufalırlar, ufalırlar, kaybolurlar
O zaman anlarsın işte.

Vedaşalmak asıl kalana değil, gidene koyar!

Demişti, Şarapcı Erdal Tosun
Ruhu şad olsun.

Gerçekçi insanların fazla arkadaşı yoktur ;)