Hayat bazen öyle tuhaf ki… Gülmeyi en çok unuttuğum anlarda bile yüzüme istemsizce bir tebessüm yerleşiyor. Belki de bu, içimde taşıdığım acıyı inkâr etmenin değil; onu kabullenip yaşamaya devam etmenin bir yolu. Acıya gülümsemek… Bu cümleyi eskiden duysam belki anlam veremezdim. Ama şimdi, içimde yaşattığım onca kırık duyguyla tam da bunun ne demek olduğunu biliyorum.

Seninle geçen zamanlar, aklıma her geldiğinde hem içimi ısıtıyor hem de bir yanımı sızlatıyor. Gidişinin ardından içimde bir sessizlik başladı… Başta bu sessizlik beni korkuttu. Sanki dünya durmuş, ben tek başıma bir boşluğun ortasında kalmışım gibi hissettim. Her köşe başında bir hatıran vardı; her şarkıda, her kokuda, her rüzgâr esintisinde sen saklıydın. Ama zamanla öğrendim ki bu sessizliğin içinde kaybolmak yerine onunla yaşamayı seçebilirim.

Evet, canım yandı. Hâlâ da yanıyor. Ama artık bu acının bana hatırlattığı şey sadece kayıp değil… Aynı zamanda sevebilmenin, içten bağ kurabilmenin ne kadar gerçek ve derin bir his olduğunu da hatırlatıyor. Gözlerim dolarken bile dudaklarımda bir gülümseme beliriyorsa, bu seninle yaşananların değerinden.

Bazı akşamlar kendi kendime konuşur gibi gülüyorum… “Bak,” diyorum, “her şeye rağmen ayaktasın.” Belki güçlü değilim ama pes etmiyorum. Acıya rağmen gülümsemek; aslında kaybettiklerimi değil, içimde kalan güzellikleri hatırlamak demekmiş.

Artık seni düşününce içimi paramparça eden o keskin sızı biraz daha yumuşadı. Yerini buruk bir huzura bıraktı. Çünkü biliyorum ki hayat sadece mutluluktan ibaret değil. Acılar da insanın parçası; tıpkı kahkahalar gibi, tıpkı sessizce dökülen gözyaşları gibi. Ve ben bu acıya gülümsemeyi öğrendikçe, kendime biraz daha yaklaşmış hissediyorum.

Belki yollarımız bir daha kesişmez, belki de her şey sadece anı olarak kalır. Ama ben bu mektubu sana değil, biraz da kendime yazıyorum. Gözyaşlarımın ardından gelen o küçük gülümsemeleri unutmamak için…

Teşekkür ederim bana hem sevmeyi hem de acıya gülümsemeyi öğrettiğin için.

Hoşça kal.