Kelimelerin bittiği yeri görebilmek için ne kadar hızlı koşmak gerekiyordu bilmiyorum ama Özcan abi üzdü bizi bugün. Hiç beklemediğim bir aile paramparça oldu.

Biri ölür üzülmezsiniz, sonra sandalyeye asılı hırkasını görürsünüz, o hırkanın duruşu kalbinize oturur...

Kalıplar;

Benim kalbim temiz denir, beynim temiz denmez.
İçime doğdu denir, beynime doğdu denmez.
İçin fesat denir, beynin fesat denmez.
Kalbimden geçti denir, beynimden geçti denmez.
Kalp kalbe karşıdır denir, beyin beyine karşıdır denmez.
Kötü kalpli denir, kötü beyinli denmez.
Dense dense en fazla beyinsiz denir, fakat bu da yalandır, doğru söylenen bir söz değildir.

diye uzatabiliriz...

Akıl, beyinde değil, kalptedir. Beyin, kalpten geçenleri düşünceleri sinir sistemine ve tüm organlara gönderen ara bulucudur. Organdır ve görevini yapar. Düşünceleri kas guruplarından dile kadar fiile döker. Beyin akletmez, kalp akleder. Fikir, vicdan, öfke, sevgi, özlem, merhamet gibi mefhumları akleden veya akletmeyen, üreten veya üretmeyen yine kalptir.

“Onlar yeryüzünde gezmezler mi ki akıl edecek kalpleri yahut işitecek kulakları olsun? Fakat kör olan gözler değil, göğüslerdeki / sinelerdeki kalplerdir.” (Hac, 22/46)

Guzel bi dizi bulup islesem iyi olacak şoyle zamanda yolculuk tarzinda

Bir gün öldüğümde mezarımda dersin duygu sömürüsü yapıyorsun diye..

Sabreden derviş ölmüş gebermis

Çok yorgunum

Sen mi zindanın içindesin, zindan mı senin içinde? Bu ne feryat be yüreğim. Yolun sonu yolun başındaki gibi aslında. Yoktan var oldun, varken yok olacaksın...