IRCRehberi.Net- Türkiyenin En iyi IRC ve Genel Forum Sitesi

Kod:
İlk kez hesaplaşıyorum kendimle

Tuhaftır kalemi, kağıdı ve seni onca sevmeme rağmen

Sana ilk kez yazıyorum

Şimdi sen yoksun, seni düşünmek var

Çocukken de seni düşünürdüm her gece

Radyo dinler, şiir yazardım

Her Çarşamba pazara giderdik annemle

Babam maaş aldığında baklava yerdik

Dondurmayı da çok severdik

Ablam üç top yerdi, ben iki top

Yalnızca bu yüzden kavga ederdik

Oysa hayatımın vazgeçilmeziydi ablam

Onun da yüzü hiç gülmedi, hayırsızın birine kaçıp mahvetti

Hayatını

Aklımdan hiç çıkmaz gittiği günkü karanlıklar

Hüznümü büyüttüm o günden beri, kendimi değil

Gözlerimde hala bir çocuk ağlar

Düşlerimi gezdirdiğim bulutlar bir tohumun özlemiydi çiçeğe

Ve hala kulaklarımda annemin sesi

Bitirsen şu okulu, bir işe girsen

Şiirle karın doymadığı doğruydu

Bak Cemil okudu mühendis oldu

En güzel kızıyla evlendi Üsküdar'ın

Evini de aldı arabasını da

Bense bağlama çalardım kendi halimce

Sesim güzelmiş öyle derlerdi

Nereden bilirdim hep hüzün türküleri söyleyeceğimi

Hayat bana yalan söyledi
 

Mektuplar yazardım Almanya'daki abime

Okulu bitireceğime söz verirdim

Masum düşlerimin o en sürgün adasında

Bakışları uzaklara dalıp giden şarkılar

Ve mevsimsiz solmuş bir çiçek gibi

Ayaklar altında nasıl ezilirse umut

Benim de güneşimi işte öyle çaldılar

Öyle tutsak aldılar sevinçlerimi

Sensiz geçen her günü hesabıma yazdılar

Şimdi öyle uzak ki çay içip, simit yediğimiz o günler

Kardeşine karne hediyesi uçurtma yaptığım günler öyle uzak

Ki

Oysa saçaklarda titreyen bir serçenin ekmek tanesine kanat
 

çırpması

Ve bir anne duası kadar içten sevmiştim seni

Fener stadında beşiktaş maçı ve parasızlığımız devam

Ederken

Bütün mavilerimi sana vermiştim

Kaybetmek alnıma yazılmış sanki, olmadı bitanem

Hayat bana yalan söyledi
 

Babanın tayini çıkıp da gittiğiniz o kış

Yine pençe yaptırmıştık ayakkabılarımıza

Sana söyleyemedim ama işten ayrılmıştı babam

Kapanmıştı çalıştığı lokanta

Senet zamanları daha bir çökerdi omuzları

Ve akşam trenlerinin işçi yorgunluğuyla daha bir uzardı

Raylar

Sitemlerim bile eğlenmişti hayata

Öfkeli bir yanardağ isyanlara uyanmıştı

Üstelik sen de yoktun artık

Oysa yalnızca sen öpmüştün gözlerimi

Bir yanı hep eksik kalmış çocukluğumun

Aslında her insan biraz yenikti hayata ve biraz küskün

Son trende kaçınca son istasyondan öyle kalakalırdık

Yorgun ve üzgün

Kendime düşmanlığım bu yüzden

Hep kendime pişmanlığım

Şimdi her şeyim yarım

Fotoğrafının arkasına ne yazdığımı bile çoktan unuttum

Bir silahım olsaydı bir silahım

Yoksulluğu şakağından, kaybetmeyi kalbinden

Ve sensizliği alnının tam ortasından vururdum

Düzmece duygular harcım değildi

Uzak denizlerin fırtınasıydım

Karlı dağların kekliği

Yoksuldum yoksul olmasına ama onurluydum

Şimdi ne sen varsın ne o eski sevdalar

Olsun üstüme devrilse de bu sağır karanlık

Akşam olur şairlere gün doğar

Bir kerecik söyle demiştin

Söyleyememiştim hani

İşte şimdi söylüyorum

Seni Seviyorum