İstanbul’daki Fatih Medresesi’nin her odasında dört beş talebe beraber kalırmış.
Bu talebeler memleketlerinden getirdikleri fasulye, bulgur, mercimek, nohut vesaireyi
beraber pişirirler, beraber yerler ve her hafta içlerinden birisi nöbet tutarak
bu işleri yaparlarmış.



Geceleri ders çalışmak için yaktıkları mumların parasını da aralarında
toplayıp, o haftaki nöbetçi talebeye verirlermiş.



Bu talebelerden birisi çok açıkgözmüş. Her gece şamdanların dibinde kalan
kırıntı mumları toplar, eritir (bilgi yelpazesi. com) ve onlardan uydurma bir mum yaparak
parayı cebine indirirmiş. Fakat onun yaptığı mum, yeni mumlar gibi
uzun müddet odayı aydınlatamaz, erkenden sönermiş.



İşin farkına varan arkadaşları, bir gece yine yatsı namazından sonra
karanlıkta kalınca, hesap sormaya başlarlar:



– Biz sana para verdik, ne diye mum almadın?



– Aldım işte, ne yapayım mumlar küçülmüş, bu kadar yanıyor.



İçlerinden birisi:

– Tabii o kadar yanar, çünkü “Yalancının mumu yatsıya kadar yanar” demiş.