IRCRehberi.Net- Türkiyenin En iyi IRC ve Genel Forum Sitesi

Nasıl olursa olsun, gençlik gürültü patırtı, yaşlılık ise dinginlik dönemidir; yaşlılığın iki
yönden de huzurlu oluşu buradan bile çıkarılabilir. Çocuk ellerini merakla, ileriye,
renkli ve çok çeşitli gördüğü her şeye doğru
uzatır: Çünkü bunlar, duyuları henüz çok taze ve genç olduğu için onu çekerler; aynı durum daha büyük bir enerjiyle, gençlikte de görülür. Genç insan da rengârenk dünya ve onun çok çeşitli biçimleri tarafından çekilir: Hayal gücü, hemen bunları dünyanın verebileceğinden daha
fazlasına dönüştürür. Bu yüzden, genç insan
belirsiz olana karşı heves ve özlem içindedir:
Bunlar onun huzurunu bozarlar; oysaki, huzursuz mutluluk olmaz. Buna karşılık
yaşlılıkta her şey duraklamıştır; çünkü bir
yandan kan daha serinlemiş ve duyuların
uyarılabilirliği azalmış; öte yandan da deneyim,
şeylerin değeri ve hazların içeriği hakkında
insanı aydınlatmış, böylelikle o insan daha önce şeylerin özgür ve arı görüntüsünü örten ve tahrif eden yanılsamalar, hayaller ve önyargılardan yavaş yavaş kurtulmuştur: Böylece şimdi insan her şeyi daha doğru ve daha açık bir biçimde tanır ve her şeyi olduğu gibi kabul eder; aynı zamanda, tüm dünyevi şeylerin hiçliğinin kavrayışına az ya da çok varmıştır. Hemen hemen her yaşlıya, en sıradan yetenekleri olana bile belirli bir bilgelik görünüşü veren, onu gençlerden ayıran tam da bu kavrayıştır. Ama esas olarak tüm bunlar zihinsel huzuru getirmişlerdir: Bu da mutluluğun büyük bir unsurudur; hatta mutluluğun koşulu ve asıl önemli yanıdır. Buna göre, bir genç, dünyadan alınacak şeylerin harika olduklarını, sadece nereden alınacaklarının bilinmesi gerektiğini düşünürken; yaşlı biri, Koheleth'in, "Her şey
değersiz" sözünün asıl anlamını kavramıştır ve,
altınla kaplı olsalar bile tüm fındıkların içlerinin
boş olduğunu bilir.
İnsan, Horatius'un hiçbir şeye şaşırmama
düşüncesine, yani tüm şeylerin değersizliğine ve dünyanın tüm harikalarının içlerinin boşluğuna dolaysızca, samimi bir biçimde ve iyice inanmaya, ancak ileri yaşlarda varabilir:
Hayaletler ortadan yitmiştir. İnsan artık,
bedensel ve zihinsel acılardan kurtulmuşsa,
herhangi bir yerde, ister sarayda olsun isterse
kulübede, esas olarak kendisinin de her yerde
tattığı mutluluktan daha büyük, daha özel bir
mutluluğun bulunduğu kuruntusuna kapılmaz.
Dünyanın ölçütlerine göre büyük ve küçük,
seçkin ve sıradan, onun için artık farklı değildir.
Bu durum yaşlıya özel bir iç huzuru verir, bu iç
huzuruyla dünyanın hokkabazlıklarını
gülümseyerek küçük görür. Bütünüyle hayal
kırıklığına uğramıştır ve insan yaşamının, ne
kadar süslenip püslense de, çok geç denen tüm bu panayır parıltıları arasından tüm
yoksulluğunu göstereceğini; ne kadar boyanıp
güzelleştirilse de, her yerde esas olarak aynı
olduğunu; gerçek değerinin, ne hazların ne de
şatafatın varlığında değil, ancak acıların
yokluğundan sonra tahmin edilebilecek bir
varoluş olduğunu (Horatius, epist. kitap I, 12, dize 1-4) bilir. İleri yaşların temel karakter
özelliği, hayal kırıklığına uğramışlıktır: O
zamana dek yaşama çekicilik ve etkinliğe teşvik veren yanılsamalar ortadan kalkmıştır; dünyanın tüm güzelliklerinin, özellikle de şatafatın, parıltının ve yücelik görüntüsünün hiçliği ve boşluğu öğrenilmiştir; arzulanan şeylerin ve özlenilen hazların çoğunun ardında çok az şey bulunduğu görülmüştür ve böylelikle yavaş yavaş, tüm varoluşumuzun büyük yoksulluğu ve boşluğu kavranılmıştır. İnsan Koheleth'in ilk dizesini ancak yetmiş yaşında anlar. Ama, yaşlı kişilere belirli bir asık suratlılık görüntüsü verende budur.