Bıktım;
Yalan olduğunu bile bile yeni güne uyanmaktan.
Sahte gülüşleri görüp, dost diye görünenlerden.
Bıktım.
Sevginin kutsallığını unutup seviyorum diyen dillerden.
Güneşin yüzümü ısıtırken, içimi yakmasından bıktım.
Dost diye uzanan ellerin, beni uçurumlara atmalarından bıktım.
Bıktım işte.
Kendimden ,benliğimden
Kalabalıklar içinde yalnızlığımdan ,kimsesizliğimden
Neşeli görünmekten,
mutsuzluğumu farkedememekten bıktım.
........
........
Bu daha da uzar lakin yazmaktan bıktım.
Yazıpta kendimi hırpalamaktan bıktım.
Hiçbir şeyin değişmediğini görmekten bıktım.
Madem dünya benim gibi olamıyor
Bende dünyaya ayak uydurmaya çalışmaktan bıktım.
.
..
....İ.H.Kahraman..