Eflinin hayatta en cok sevdigi bi sey vardir ailesiyle oturup onlarin anilarini dinlemek. Oyle hep birlikte olan bir ailesi olmadi aslinda. Abi asker, baba polis olunca normal olarak pek bi araya gelemiyorlardı. Ama onlarin hayatina hep buyuk bi meraki oldugundan ne zaman bi araya gelirlerse anlat baba anlat abi der cocuk gibi israr ederdi. Bi gun yasi 17 abisine dedi ki abi cok agir ruhlusun hic canin yanmaz mi uzulmez misin sen?
Prenses hayatta kalmanin kurali bu dedi. Peki abi en uzuldugun bir anini anlatir misin dedi kiz.
Abi basladi anlatmaya kiz da merakla dinliyor.
Bi gun gorevdeyiz catisma var. En yakin arkadasim yaralandi. Kayalarin arkasina goturduk onu. O an telefonu caldi, oluyorum kardesim acicak halim yok , "Sen ac iyi oldugumu soyle" dedi.Tam telefonu actim gozun aydin olsun kizin oluyo dediler. Döndum arkadasima baktim kapamisti gozlerini, cok gecti. Durakladim oyle. Uyannn uyann! diye bagirdim. Kizinin olacagini soyleyemedim bile en kotu anim odur demisti.
Dusunuyorum cidden neler icin uzuyoruz kendimizi diye, babasiz buyuyen bi kiz cocugu var mesela biz sevgilimiz terk etti diye agliyoruz. Bazen neden ben deriz ama bilemeyiz yan komsunun ne derdi vardir diye. En buyuk dert kendimizinki sanariz. Hep dertlerimizi anlatip icimizi dokmek isteriz ama sormayiz senin hayatin nasil diye. Ben iyi biriyim deriz bazen. Yanlisim olmamistir deriz olsa da bilerek kimseyi kirmayiz deriz bazen bazilarimiz. Ama aslinda hepimiz benciliz. Eskiden normal gunlerde bile komsular bi yere toplanir dertlerini anlatirlardi. 3 sendedir komsu oldugun komsularini taniyo musun desem nasil cevaplar gelir kim bilir. Donup de bakiyorum da gecmise butun cumlelerimde ne kadar da cok "ben" demisim. Hic sen?dememisim demisim de sen nasilsin?gibi misal karsi taraf iyiyim dediginde gozlerindeki aciyi gormemisim gormuyoruz oysa cunku o an yine "ben" diyomusum
"Ben"cilmiyiz acaba(:evet evet "ben"ciliz(: