Gün doldurdu miadını,

Artık sahne koyu karanlıklarındır.

Parmaklarımın arasında kalemim, bir mumun alevi ile yazıyorum elimde kalanları.

Usulca bir rüzgar giriyor perdeleri havalandırarak.

Tenime dokunuşunu hissediyorum bu serinliğin..

Şimdi kapatıp gözlerimi aklıma gelen ilk şarkının gölgesinde kovalıyorum dört bir yana savrulmuş harflerimi.

Ey İstanbul..

Yedi tepeli kadim dostum benim..!

Çıkmazlarında bıraktığımı hatırlıyorum en güzel anlarımı..

Mavine hayranlığımı anlatırken yitirdiğim anlamlarımı hatırlıyorum andığımda adını..

Başka şehirler gördüm, başka şehirlerde yaşadım..

Olmadı, dolmadı yerin.

Neydi seni onlardan ayıran, neydi seni böyle vazgeçilmez yapan..?

Bilmedim, bilemedim..

Ey İstanbul..

Maviliğimin başkenti..!

Denizinin üzerinde yüzdürdüm biten bir aşktan kalkan martılarımı.

Yem yaptım balıklarına tarifsiz acılarımı..

Boğazından attım kimliksiz anılarımı..

Hükümsüzdür ilanları verdiğim aşklarımı yine senin sularında öldürdüm..

Şimdi ayrılığımın öznesi sensin, yüklemi kalemim..

Seninle başlayan bir aşkı kalemimle bitiriyorum..

Devrikti cümlelerim, sevmedim yüklem gibi sonda olmayı..

Olmadı..

Bu kez son kelime bana ayrıldı..

Ey aşk..!

Tarifini yapmaya kalkışmadım hiç..

Ne çıkardıysan karşıma eyvallah dedim..

Yokluğunun demlerinde büründüm bu an ki halime..

Issızlığım bana kalan yadigârındır bilesin..

Altı üstü üç harftin..

Uzatılabilirdi ilk harfin, sesliydi..

Tek bir nefesti son harfin; uzatılmazdı, sessizdi..

Uzun uzun anlatıldın dilden dile..

Kimisi çok sesliliğine kapılıyor, gözleri gülüyordu..

Kimisi son nefesindeydi istemeden de olsa yarım kalıyordu..

Ey aşk..!

Çok sesli önsözüm..

Bu da senden sonrasına ait ilk satırlar olsun..

Seninle başlayan ilk satırın yine seninle bitmesini diliyorum pervasızca..

Kenan Kalecikli'nin dediği gibi;

' Kaç kez gittim senden yine sana geldim.. '

Tek cümle işte bendeki anlamın..

En afili cümlelerim nasıl sana yazılıyorsa

Mavisine yüklediğim ağız dolusu küfürlerim var adına söylenmiş..

Ey gece..!

Günümün katili..

Ne zaman yazmaya kalksam sana çıktı yollarım..

Karanlığını sarmadan üzerime dökülmedi dudaklarımın kenarından bu harfler..

Ürkütücüydün kimi zaman, kimi zaman huzurlu..

Bu gece birşey hissetmiyorum sana karşı..

Ruhsuzum, hissiz..

Kendi uçurumumun kenarındayım..

Atlayıp atlamamak arasında gidip geliyorum nedensiz..

Ey gece..!

Sonsuzluğumun ilk adımı..

Adına yakışsın bu yazı, sonsuz olsun..

Yazdığım her satır, hafızama dert olsun..

Olmadık zamanda olmadık yerde dilime takılsın imlasız mısralarım..

Bu da kendime bıraktığım tek mirasım olsun..

Ey yâr..!

Sanadır tüm yollarım..

Kaybolmaktan korkmadığım labirentlerim yok artık..

Her yol sana çıkıyor, her yol sen..

Şehrimin çıkmazları adınla ayrışıyor..

Bildiğim ne varsa unuttum çocuk aklımla..

Bildiğin ne varsa unut sen de arsız bir inatla..

Kalmasın İstanbul'a dair ortak bir köşemiz..

Kahpe olsun şehrin adı lugatlarda..

Ayrı akşamlara yatıp ayrı sabahlara uyanalım bundan sonra..

Ey yâr..!

Sessizliğimin yankısı..

Çok değil iki satır arasıydı ömrüm..

Yaşadım, öldüm..!

Ne bir dua gerekir bundan sonra ne de yâd adıma..

Ara sıra adımla başlayan şarkılar takılır ya diline

Sonuna kadar söyle, çekinme..

Duysam da duymamazlıktan geleceğim bundan böyle..

Son söz olsun bu da kendime;

Haketmeye çalışmadım, görebilene haktım..

Geciktim,

Geciktin..