Erozyona uğradı harflerim.
 

Bakışlarıma mil çekildi senden sonra,

Dilimi kestiler, parmaklarımdan döküldü sözcüklerim..

İstanbul olamadı mesela kimse bana..

Şehrimdeki mavi Kız Kulesi gibi değil artık..

Kimse gecenin karanlığında göz kırpmıyor,

Korumuyor kimse beni buralarda..

Sesini inatla söküp atmaya çalışsam da kulaklarımdan,

İtinayla gelip sızıyorsun içime bir şekilde..

Kader mi denmeli adına seçim mi bilemedim..?

Cismini sarıp sarmalayıp kaldırsam da tozlu rafların ardına,

Gözlerimden silip iz bırakmamaya çalışsam da,

Sen ve sana dair herşey olduğu gibi karşımda..

İstanbul ol bana dedim,

İstanbul'u getir..!

Bırak imla hatalarım kalsın kelimelerin arasında,

Anlam kayması yaşayalım..

Tüm sessiz harflerim erozyona uğrasın seni anlatırken,

Utansın..!

Senin için bir araya gelemeyen tüm harflerim utansın..

Cümle sonlarında sevişmeyi bıraktı imgelerim,

Şimdi tüm noktalarını üzerime alınabilir miyim..?

Ve maalesef insan, her zaman herkesi geleceğe goturemiyor.
Bazen biz geçmişte bırakıyoruz onu bazen de şartlar bunu gerektiriyor. Tam da bunu anlatan nitelikte satırlar.
Tükenmesin murekkebiniz...

Bazen bende diyorum bir araya getiremediğim harfler utansın bu duruma diye, yüreğine sağlık.

Kalemine sağlık olsun @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] :gulumseme:

ama birde okurken İstanbul sevgisi sezdim doğrumu?

kelimelerin üstadı yazmış , bize emeğine sağlık demek düşer .
devamı gelsin o zaman.

çok iyi bir hayat özeti yapmışsınız, kesinlikle her cümlesine katılıyorum