İstanbul’da bir akşam üstündeyiz yine..

Günün telaşını bırakıp kapının ardında,

Usul usul giriyorum içeriye..

Hava öylesine sıcak, yokluğun buz..!

Dışarda çocukların şen kahkahaları, duvar sus pus..!

..

Uzun oldu yazmayalı..

Aklıma düşmediğinden değil hani,

Tekrara düşmemden üşeniyorum..

Fonda sen’li bir şarkı, biraz rakı, çokça sen alıp karşıma;

Bendeki seni yazmalarımı en çok sen bilirsin ne de olsa..

..

Göz kapaklarıma astığım hayallerin var,

Satır aralarında sallandırdığım harflerin.

Aynı hayallerin koynunda,

Ezberimdeki harfler ile attığım çığlıklarım var.

Duydun mu hiç..?

Ne zaman takıldı diline adım mesela..?

Beni aradı mı gözlerin kalabalıklarda..?

..

Arsenik tadında yaşadığım yalnızlıklardandır;

Yutkunamıyorum adını,

Boğazım düğüm düğüm..

Odalar ışıksız, duvarlar ıssız..

Şarkılar sözsüz, insanlar sessiz / yüzsüz senden sonra..

Kimse tanıdık gelmiyor,

Kimse sen değil..

..

Şehrin her çıkmazı sana,

Her yokuşu maviye çıkardı halbuki..

Kağıttan gemileri yüzdürdüğüm mavilerim vardı,

Dalgalarını dinlediğim kıyılarım..

Çayı hala şekersiz içiyorum mesela,

Hala durur bardağın karşımda..

Kitabının kaldığın sayfasında durur ayracın,

Aynadaki rujun..

..

Ne çok birikmişsin aslında,

Yok dedikçe çıkıyorsun karşıma..

..

Yokluğunu yazmaya yeltendim,

Sensizlikten yine sana geldim..