Ey sevgili,

İçimdeki kadın..

Bilsen ne çok isimle seslendiler bana.

Asırlarca Bizans’ın gözünün nuru oldum.

Konstantin’e özenip adımı ona uydurdular.

Yetmedim, yetemedim hiç birine.

Asitâne oldum, Stanpoli.

Kimisi İslambol dedi, sonunda seslendiğin gibi kaldım.

Artık herkes İstanbul olarak biliyor beni.

Duydum, kültür başkenti bile olmuşum.

Napolyon; dünya tek bir ülke olsa başkenti kesinlikle İstanbul olurdu demişti uzun zaman önce,

Yanılmamış..!

Hiç sevmediğimden bahsetmişsin, sevemem zannetmişsin.

Çok güldüm okuyunca.

Ey mevsimlerin hüzünlüsü,

Bilmezmisin ki aşıklar kıyılarımda seslendi birbirine.

Hangi köşeme, hangi sokağıma baksan aşkın tarifinin yapıldığını görmez misin..?

Duymaz mısın içinde adımın geçtiği şiirin şarkının yârin diline takıldığını,

Kulağının pasını aldığını.

Sevemezsin, sevdiğine inanmam demişsin.

En iyi sen bilirsin halbuki başlayan aşklar kadar kaldırımlarımda yitip giden aşklarımı.

Benim karanlığımda uzak oldu sevgililer birbirlerine,

Adımladıkları bendim.

Emirgan’ımda çayını yudumlayan aşıklarıma inat

Beykoz’umda vedaya hazırlanan iki de yüreğim oldu.

Buğusu üzerinde tüten çaylara inat

Soğuk oldu vedalarım.

Bir yanım günlük güneşlikken diğer yarıma karlar yağdı.

Sevdim be güzün altı..!

Aldırma Galata ile Kız Kulesi’nin hala birleşmemiş olmasına.

Hala en üst katlarında aynı şarabın tadında mest oluyor insanlar.

Manzaraları hala derin bir mavi nasıl olsa.

Bak,

Senin aşıkların gibi unutmadılar birbirlerini.

Yıllardır iki yakamda durur hala izleri.

Boğazıma takılıyor elbet,

Fatih karalarımdan yüzdürdü gemilerini.

Toplarıyla dövdüğü surlarımda senin aşıklarının vebali dokunuyor her daim.

Çok erkek, çok kadın tanıdım.

Kiminde sevgiyle kiminde nefretle anıldım.

Bilirsin, ben hep aynıydım.

Obezliğimden dem vurmuşsun,

Unutma; sayemde çağlar değişti.

Sanırmısın ki razıyım üzerimdeki betona, tuğlaya.

Sayenizde yüküm ağır gelir oldu.

Çok değil bir asır önce zarifti kalabalığım.

İnsanlar beyefendi, hanımefendi diyerek hitap ederdi birbirlerine.

Şimdi ben bile şehirlerin en kahpesiyim gözlerinde.

Evet, çok ceset vurdu kıyılarıma.

Farklıydı hayatları, aşkları.

Aynı olan tek şey olay mahaliydi, bendim yani.

Yalılarım asaletimdendi, boğazımın incisi derlerdi.

Şimdi ciklet gibi hepsi, parası ödenince değişiyor sahibi.

Bilirim kıskanırlar ama yine de çok aşığım var diyorlar.

Sevmeden sevilmek demişsin, incittin.

Kâh kıyılarımda kâh sokaklarımda buldunuz birbirinizi.

Yâr oldunuz birbirinize, seven oldunuz, sevilen.

Boşuna bana ağlama demişsin, üzüldüm.

Siz cepten yediniz aşklarınızı.

Siz icat ettiniz ihaneti, ayrılığı.

Bugün sövdüğün Galata en büyük aşkından eskidir bende.

Kız’ın kulesi aşk için yapıldı buz gibi sularıma.

İstanbul sevmeyi bilmez derken düşün bir daha..!

Sen iki yüreği bir araya getirmenin zorluğundan bahsedip,

Aşkın vebalini omuzlarıma yüklüyorsun.

Ey güzün altı..!

Yukarıdan bak bana.

Gördün mü..?

Bir araya gelemeyen iki yakayım aslında.

Aşıklarına inat aşkın kelime anlamıyım hala lugatlarda..!