Sustum...
Sevgiye dair bütün cümleler,kelimeler hatta hecelerim tükendi
ve bende şüphelendim sevgimden yoksa ben sevmiyormuyom diye.
Ama yok yok içimdeki ateş dahada çok yakmaya başlıyor o yüzden,
Sustum...
Peki ben böyle yanarken,seni benden uzaklaştıran neydi?
Bakışın,gülüşün,duruşun ağlayışın bile içtendi,seni seviyorum deyişimde
suskunluğun samimi değildi be sevdiğim,o yüzdendi üzülmeyesin diye,
Sustum...
Sen hiç seni seviyorum demediğin halde,günbegün sevgim hep artı,çığ
misali büyüdü,dayanmaya çalıştım,söylememeye çalıştım sevdiğimi,
anlatamadım söz geçmedi gönlüme,belkide hiç hakkım yoktu senden beni
sevmeni,elimde değildi kaç kere haykırdım yanımda olmadığın zamanlar bile,
yalnız yürüdüğüm yolda,her bulutlara baktığımda,başımı yastığa koyduğumda
hatta rüzgarın sesini duyduğumda,anlayacağın sevdiğim aldığım her nefeste
sen varsın,baktığım her yerde sen varsın seslenirsem kaçsrsın diye,
sustum...
Seni suçlamaya hiç hakkım yoktu,çünkü sevgim çoktu hemde çok çok heyhaaat
karşılıksızdı.Ama yinede vazgeçemedim,içime kapanıyorum kapanmasınada
içimdeki ateş sönmedi sönmek bilmedi,sevme dediğin halde hemde öyle
çok kolay söyledin ki söyleyecek söz bulamadım,hiç değilse bana darılmayasın diye,
sustum...