Kar taneleri düşerken hiçbiri bir birine değmezmiş.
Hiçbiri birnirine benzemezmiş.
Kar ve beyaz iffeti ve aşkı sembolize edermiş.
Üşütsede ayakları, ısıtırmış yürekleri
Bu yüzden konu olmuş şarkılara şiirlere kar...
Aşkın kiristalize olmuş hâli.
Adem ile Havva gibi inmişler yer yüzüne bir birlerinden habersiz.
Bütün insanlığın ve aşkların sebebi.
Allah isimleri öğretmiş Adem'e ve anneliği bahşetmiş Havva'ya.
Sonra aşkı bölüştürmüş her ikisine...
Onlar üçyüzyıl arasada birbirlerini, kar taneleri şanslıymış kavuşmuş iki kardan adamın bedeninde.
İki kardan adam.
Tutuşamasalarda el ele, vurulmuşlar kömür karası gözlere.
Soğuk olsa da bedenleri, ısınmış yürekleri.
Isınmanın sonları olduğunu bilmezmiş gibi.
"Mukadderse bir gün erimek, brakalım aşk ateşinde erisinler" demiş uzaktan birileri.
Ve gözlerinin akışına bırakmışlar kendilerini, aşkın olduğunu bilirlermiş gibi....
Önce biri erimiş sonra diğeri...
Bir yürekleri kalmış geride birde gözleri.
Erimiş birbirlerine karışmış tenleri.
İki kardan adam artık tek vücut olmuşlar.
Ne gelirse katmışlar önlerine, coşmuşlar çağlayanlar gibi nehirlere akmışlar.
Durulunca şöyle bir geriye bakmışlar.
Epey zaman olmuş kış yerini bahara bırakmış.
Geçtikleri yerlerde ağaçlar çiçekler açmış....
Cennetin hüznü bitmiş, Adem ile Havva kavuşmuş...
Belli ki aşk ateşinin yakıtı umutmuş ve anlamışlar ki kolay aşk yokmuş..