Bu gece sonunu bilmediğim bir yola çıktım.
Başımı teslim edip otobüsün camına, soluğumdan çıkan buğunun üzerine yazdım adını.
Uzun zaman oldu belkide yazmayalı.
Akan kalemimden mürekkep lekesi bulaşan elimle,
Seni harflerle süsleyip sitemlerimi yazıp yazıp yırtmayalı uzun zaman oldu;
seni gözümden akıtmayalı…

Anlaşılan yine gömülücem bu gece kelimelere.
Yolun sonuna kadar başlayabilirsem eğer birşeylere,
Birazda muavinden fırsat bulabilirsem eğer,
kendimle başbaşa kalıp yalnızlığı aralıcam.
Ve yazıcam biraz…
Yol yetinceye,
gözüm içtiğim çaylardan aldığı güçle savaştığı uykuyla yenik düşünceye kadar,
Ha birde isyanıma ve ilhamıma sebep olan ismini yazdığım o camdaki buğu
yok olana kadar yazıcam bu gece..

Beyaz sayfalara değil belki ama, parmaklarım yoruluncaya kadar
ve birde dayanabilirse eğer sesinden uzun süre mahrum olan telefonum
içimi birazda bugün ona aktarıcam.

Kafiyeler kurma derdine düşmiycem , içimden ne geliyorsa onu saçmalicam.
Senden bahsedicem, birazda benden.
Hayır hayır korkma, eskiden tek bir bedende atmayı başaramayan iki yüreği ,
artık "biz" diye

sınıflandırmicam.
Ve bu gece hiç üşenmeden, hiç düşünmeden yazıcam..

Neyse boşver..
Zaten, Gözlerimden akan uyku gibiydi izahın.
Yokluğunda sarhoşlaşırken, dalmaya çalıştığımda derin düşlerinden,
Otobüsün sarsıntısından değilde,
‘can’ına yasladığım kalbimin her atışında sıçrayarak uyanıyordum

sensizliğe.
Ve sonunda seni düşlediğim her yol yine en başa döndürüyordu kabusları.
Bu gece ilhamını ikram eden yola cümleler biriktirirken parmak uçlarımda,
Biten telefon şarzı nokta oluyordu sen dolu isyanlarıma.
Ve nasıl oluyor bilmiyorum ama uyku yine mağlup oldu gözlerime…

Neyse, bana bakma sen,yat uyu haydi..
İyi geceler maraz’ım.
Bir başka uykusuzlukta kanamak üzere. İyi Geceler…