2 kere aramıştım açmamıştı telefonu. Bu sefer bir başkasıyla da konuşmuyordu. Telefon çalıyor, sonra meşgule dönüyordu. Bir mesaj attım, sesini özledim ya da seni seviyorum diye değildi bu sefer.. Son kez aç, istiyorsan bir daha hiç açma diyebilmiştim.

Az biraz yürüdüm karanlık ve sessiz sokaklarda. Ortalığı aydınlatan lambalar yoktu. Ortalığı aydınlatan bir sigara bir de cep telefonun ışığı vardı. Bir de kalbimde sönen yangın.

Çok geçmeden bir daha aradım; telefonu açtı.

On , on beş saniye sustuk.

- Neden? diyebilmiştim.

Ses vermemişti; konuşacak yüzü olmadığından değil; anlatacak yalan bulamadığından kaynaklıydı. Yani ben öyle düşünmüştüm.

- Neden,? diye yeniledim soruyu.

Ağlamaklı olan ses tonu ile;

+ Özür dilerim, diyebildi sadece.

O ana kadar, onun ağlamasına 3 kere şahit olmuştum. Ağlarken, boğazımda birşeyler düğümlenir, konuşacak birşey bulamazdım. Bu sefer ise, hiç birşey hissetmiyordum.

- Ne özürü ya? Ne özürü.
Neden yaptın, ne eksiğim vardı? Neyim yetmedi sana.

Ben okkalı bir tartışma, küfür kıyamet bekliyorken, o orada ağlamaklı ses tonuyla sadece ağlama sesini duyuruyordu. Konuşmuyordu. Yüzü yoktu, ya da ben öyle sanıyordum.

Ben devam ettim;

- bu saatten sonra, hayatımda *** diye biri yok, öldürdüm artık seni gözlerimde. Neden yaptın? Yada neyse, söyleme. Umarım mutsuz olursun; ( bu defol ol gitten fazla canını yakmış olmalıydı ki ) telefonu kapattı.

çok zaman sonra bir mesaj geldi

Bir ton yalan dolan, özenle seçilmiş kelimeler, ve 1 kelime 'AFFET'

İşte o zaman, anlamıştım 'affet' diyen ölüyordu.