Gitmek! Bazen sadece gitmektir. Hiçbir sebebe ya da amaca bağlamadan gitmek.
İçindeki en büyük sesten en küçük sese,
en açık renkten en koyu renge,
en karanlıktan en aydınlığa yakalanmadan gitmek…
Gürültüsüz, kimsesiz, kendinsiz gitmek…


Gitmek! Bazen sadece ayakların yaptığı bir eylemdir. Ayakların gider, sen gittiğini sanırsın. O kadar çok ses çıkarır ki ayaklar, kendi sesin sanırsın. Bir çizgi film sahnesinden fırlamış kadar komik ve kaçaksındır.


Bazen de sadece ellerin gider. Dokunan, hisseden, yaratan, yıkan ellerin.
Ölüm gibi gider ellerin,
ölüm gibi çaresiz kalırsın.
Tutamazsın!
Ellerin gitmiştir çünkü. Dokunamadığın şey senin değildir artık,
hiçbir şeysiz kalırsın…


Bazen de gözleri gider insanın. Gider ve tüm dünyayı dolaşır. Her şeyi gördüğünü sanırsın.
Aldanırsın.
Öyle giderler ki, hayat boyu akşam karanlığına kalırsın.


Gitmek! Ne basit bir eylemdir aslında.
Kaldırımda yürümek, bir evden çıkıp bir eve girmek, ülkeden ülkeye seslenmek gibi…
Okula gidersin, işe, kreşe, askere…
Doktora gidersin, bankaya, vergi dairesine…
Bazen bara, saza, caza gidersin, bazen karıya, kıza…
Bazen camiye, hacıya, hocaya gidersin, bazen kocaya…
Bazen belaya, bazen helaya…
Bazen balayına gidersin, bazen de alayına…
Düğüne gittiğin gibi gitmesen de gidersin cenazeye…
Bazen ileri, bazen de geri.
Elbet görürsün yolun sonunda cenneti, cehennemi…
Bazen söze gidersin, bazen de öze.
Bazen de yolun düşer içindeki köze…


Bazen sesin gider. Gök gürültüsü gibi inler beyninde bütün gitmeler. Önce cümleler gider, sonra da kelimeler teker teker. Hikayesiz kalırsın…


Sen durursun bazen. Sendekiler gider.
Ne biçim giderler, biliyor musun?
Kapı aralığından sıvışır gibi,
sabah aydınlığına yakışır gibi,
yalınayak, dörtnala,
yara yara,
acıta acıta…
Bazen ağır aksak,
tadını çıkara çıkara…
Nereden bakarsan bak “h/iç” kalırsın.
Baktığın yere bağlı arttığın, azaldığın…


Gitmek! Öyle bir eylem ki,
Uzadığın, kısaldığın.
Bir tek kendinsindir
k/aldığın, kaz/andığın…


Ama;
sen gidersen,
gerçekten gidersen karışır işler,
arapsaçına döner.
Artık gitmek,
ne genzi yakan bir düğüm,
ne de içinden sökülen köktür.
işte o zaman gitmek,
bir tahliyedir,
bir azilnamedir.
Her şey alınır, satılır artık,
her şey kiraya verilir.
her şeyin raconu kendine göre kesilir...