Birbirini deli gibi seven iki çiçek varmış. Bu aşıklar baharda buluşur hoş sohbet eder koklaşır, kış olunca kar altında kalır,kavuşmayı bir başka bahara bırakırlarmış.Bu sıla-vuslat durmadan devredermiş.

Birgün çiçeklerden birisi diğerine:''Biz seninle her bahar buluşuyoruz ne güzel hasret gideriyoruz gel senle bu kış soğuğa inat kar altına girmeyelim, üşüsek de donsak da yine beraber olalım bizim aşkımız bizi ısıtır zaten.'' demiş ve diğer seven çiçek bu teklifi memnuniyetle kabul etmiş.

Sonra ayrılık vakti gelmiş ve yavaş yavaş bahar yerini kışa bırakmaya başlamış. İnce ince yağan kar,iki sevgilinin üstünü bir pamuk gibi kaplamış...

Çiçeğin biri verdiği sözden ötürü karı delmeye başlamış çok soğuk olmasına rağmen yüzeye çıkmış ve sevgilisini beklemeye koyulmuş ki ne bekleme... Diğer çiçekten ses soluk yok, aradan uzun zaman geçmiş ve sevilen çiçek verdıgı sozde durmayıp gelmemıs. Bizim garip aşık ise (zavallım) sevgilim gelecek diye oracıkta donarak ölmüş..

İşte rivayet o dur ki: O karı delip sevdığı için kışa kara inat açan yarini beklemeye koyulup ölen çiçeğin adı ''KARDELEN'' ; sözünde durmayıp vefasızlık eden verdiği sözden cayan çaylak aşığın adı da ''HERCAİ'' olarak bilinmiş..​