- Baba bana bir masal anlatırmısın? dedi çocuk.
- Peki dedi adam.
Bir masal gibi geçmişine koyuldu.

Bir varmış bir yokmuş.
Tenha bir köyde yalnız bi adam yaşarmış.
Herkes ona taş kalpli dermiş.
- Neden taş kalpli demişler baba?
- Tanımadıklarından çocuğum.
Her zaman yalnızmış kimse yanına yaklaşmazmış.
Adam kimse onu sevmediğinden yalnızmış aslında.

Aynı köyde güzeller güzeli masum bir kız varmış.
Prensesleri kıskandıran güzelliğiyle göz kamaştırırmış.
Adam kaçamak bakışlarıyla süslermiş kızın yüzünü.
Fazla durumu olmadığından açılamazmış kıza ona ancak kumdan kaleler verebilirmiş.

Kız farkında değilmiş tabi bu durumun.

Aradan bir süre geçmesiyle kız adamın bakışlarının farkına varmış.
Köyde ne kadar kötü konuşsalar bile adamın iyi biri olduğunu hissetmiş.
Bir gün gün ağarmadan adam kıza açılmaya karar vermiş.
Sokaklarda boş boş dolanırken kızı yolda görmüş ve durdurmuş;

- Bayan! demiş heyecanla tüm söyleyeceklerini unutarak.
- Efendim bayım? demiş kız ise.
- Adam güzelliğin karşısında erimiş adeta. Prensesim olurmusun? demiş bir kapıdan hızlıca girer gibi.
- Kız şaşırmış gözleri nil nehri gibi dolmuş.
- Kız tam konuşacakken adam; sevgimle mutlu olursan gel benimle demiş ve elini uzatmış.
- Prenses ne yapıcağını bilmeden hiç bir sey düsünmeden vermiş elini.

Mutlulukları dilden dile düşmüş o köyden gitmişler.
Köylüler duymuş ki birde erkek cocukları olmuş babasına benziyormuş.

-Bu masal hep yaşayacak demiş adam sessizce.
Çocuk ço..ktan uyumuş.
Babası mantı burnundan öperek;
Masalda ki adamın yaşına geldiğinde prensesini bulman dileğimle tatlı uykular demiş.

Her kadın başlı başına bir masaldır kanatlarını kırmadan masala ortak olunuz.