[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Şimdi sen gittin ya benden?

O gün bugündür ben kendimi bulamıyorum.
Herşeyimi alıp gittin demiyorum...
Ben sadece kaybettiğim
benliğimi arıyorum.
Çok şey istemiyorum ki senden.
Aynalardaki gülen yüzümü geri ver bana.
Gözlerimden alıp gittiğin ışığımı.
Sabahlarım karanlıkta kaldı bak!
Günaydınlarımı geri ver bana.
Iyi geceler sende kalsın.
Kaçan uykularımı geri ver yeter.

.....


Hani her sabah içtiğimiz

kahvemiz vardı ya?
Benim senin yerine,
senin de benim yerime yudumladığın.
Bir defasında üzerime dökmüştüm kahvemi.
"Yandım" demiştim gülerek
"yaktın beni" demiştim.
Şimdi ne diyorum biliyor musun?
Keşke benim yerime o kahveden
hiç yudumlamasaydın.
Keşke sadece üzerime dökülen
kahve yaksaydı canımı.

.....


Bana günaydın demeyi

unuttuğun o gün var ya?
Işte ben o gün, gidişinin
ayak seslerini duymuştum.
“Usul usul uzaklaşırsam...
farkına bile varmaz,
ruhu bile duymaz “demiştin belki de.
Kim bilir?
Ben gülüşümü tam da o gün kaybetmiştim.
Eskisi gibi beni özlemediğini...
Beni görünce gülümsemediğini...
Mutlu olmadığını...
Gözlerinin parlamadığını...
Yüreğinin çarpmadığını...
Hisettmiştim!
Hem de en derinden!

.....


Ya o sesin? Bana seslenişin?

Sanki ayazda kalmış gibiydi...
Öylesine donuk, öylesine soğuk.
O gün anlamıştım ki, yaz mevsiminde
üşümenin mümkün olduğunu.
Evet üşüyordum.
Ellerim değil, kalbimdi ayazda kalan.
Sahi?
Kaç hoşçakal biriktirmiştin bana?
Kaç veda cümlesi kurmuştun kafanda?
Hangi bahanenin ardına sığınmıştın?
Neden soruyorum ki bunları sana?
Sen hiçbir zaman bana gelmemişsin ki.
O yüzden gitmek diye birşey
de yok aslında ortada.


.....


Kısacası; boyumdan büyük

hayaller kurmuşum yine!
Kendi ellerimle ateşe vermişim yüreğimi.
Herşey güzel olacak masalına
inandırmışım kendimi.
Artık daha iyi anlıyorum.
Mutluluk diye bişey yok bu hayatta!
Sevgi denen şey kocaman bir yalan!
Hayallerimden vazgeçtim.
Gülüşlerimi gömdüm mezara.
Bir şiirlerim kaldı işte...
Bir de kendini kaybetmiş bir ben.