Keşke bazı konularda cesaretli olabilseydim, keşke içimden geçenleri yapabilseydim hayata karşı. Diyebilseydim mesela onu düşündüğümü, konuşabilseydik her anda, mesajlaşabilseydik her gün. Ve keşke sevseydin beni, benim seni sevdiğim gibi … Bi’ bilsen senin mutluluğunda mutlu olduğumu; üzüldüğünde bir o kadar üzüldüğümü, elimde olan tek bir fotoğrafına defalarca baktığımı, seni gece gündüz düşündüğümü, keşke yazsa diye sabahtan akşama kadar seni beklediğimi, hayallerimde senin olduğunu ve kendime neden seni sevsin ki diye her sorduğumda cevap olarak neden sevsin ki diye düşünüp bir şey bulamayışımı, bunun kalbimi daha da parçaladığını bilseydin keşke.. ‘’Evet’’ deseydin hayallerime ve benle sen ‘’biz’’ olsaydık keşke. Bir yanım duygularımı sana söylemek için yanıp tutuşurken, diğer bir yarım susmamı emrediyor bana. Söyle, ne yapmalıyım ben? Bir hayalde yaşattığım bizi, belki gerçek olabilir diye beklemeli miyim ya da tamamen içime gömüp devam mı etmeliyim yoluma? Kalbimdeki yerini söküp atmalı mıyım içimden, kazımalı mıyım onu kalbimin derinlerinden yoksa yeni bir yol mu açmalıyım ona ‘’ben’’den?

Gözlerini gördüğüm her zamanda, gülümsediğin her anda, sadece bakıyorum sana. Sadece bakıyorum… Hem çok seviyorum onları hem de çok kıskanıyorum benden uzakta olmalarını. İşte o zaman, hayallerimde yaşattığım ‘’biz’’e gidiyorum sonra. Çünkü sadece o zaman gülüyorsun bana. O zaman gözlerimiz kilitleniyor birbirimize. Sen, her baktığında bana kayboluyorum gözlerinin o derinliğinde, kayboluyorum gamzelerinde, kayboluyorum sesinin güzelliğinde. Senin yanında, bir yandan kendimi bulurken bir yandan da kaybediyorum işte. İlk defa bu kadar cesaretli yazıyorum sanırım. Madem ağzım izin vermiyor o kelimelerin çıkmasına, ben de böyle yapıyorum işte. Sana diyemezken seni sevdiğimi, sözcüklere izin veriyorum içimdekileri bari onlar bilsin diye. Ağzım sussa bile haykırıyor içim onlarla. İşte bu yüzden, kalbimi bırakıyorum buraya ve de sana – sen her ne kadar onun, sana ait olduğunu bilmesen de-… Soruyorum kendime, senden vaz mı geçmeli, hayalinle devam mı etmeli hayata? Bunun cevabını ben bile veremezken sana soruyorum aslında. Oysa sen ne bu sorunun farkındasın ne de benim! Belkilere dayanan şu umut dünyasında belki de ‘’belki’’ diyorumdur yine. Ama ben, hayalini yaşatırken içimde, sen başka birini yaşatıyordun kalbinde. İşte bu yüzden ne kadar yaklaşsam da sana, bir o kadar da uzağız aslında. Ben; gülüşünü, gözlerini özlerken, başkasına aitti onlar. Yine de belki diyorum içimden, belki bir gün olur. Kim bilebilir ki !? İçimde yaşattığım seni, yine içime gömdüm ben. Peki bunlar neydi, ne içindi diye sorsalar bana, konuşamaz olurdu ağzım, bakamaz olurdu gözlerim. İşte, benim içimdeki sen, susturdu beni tamamen. Yine de umut kesilmez yaratandan. Belki de bitti dediğimiz bir zamanda tekrar çıkar karşımıza ya da başladı dediğimiz anda tamamen son bulmuştur bir bakıma. Velhasıl kelam azizim, ben sensizlikte senle yaşarken ağlıyordu içim, doluyordu gözlerim ve paramparça oluyordu kalbim. Ben, onun parçalarını toplamaya çalıştıkça yine kırıyordun her parçasını binlerce. Yine de izin veriyordum sana, yine de evet diyordum kırmana, kalbimi acıtmana. İşte öyle biriyim ki ben, hem üzülüyorum senin yüzünden hem de izin veriyorum her şeye, seni sevdiğimden. Oysa, neydim ben senin için? Ne ifade edecekti ki benliğim sana? Zor zamanlarda yardıma koşan biriydim senin için. Keşke daha fazlası olsaydım senin gözünde. Keşke daha çok önemli olsaydım senin için. İşte görüyorsun aslında, sensizlikte, senle beni biz yaptım keşkelerimle. Merak ettim hep ”bizi”, ”seni”. Ama hiçbir zaman önemsemedim kendimi. Ve işte, izin verdim beni üzmene! Keşkelerin arkasına sığınarak bekledim senin gelmeni yine. İşte bu kadardı cesaretim. İşte bu kadardı hikayemiz, sadece seni merak ederek ve seni hep düşünerek ve bir yandan da severek.. Bilsem evet diyeceğini yazardım tüm duygularımı sana, hayallerimi anlatırdım ikimizin olduğu, kalbimi verirdim sana. En iyi o anlatırdı çünkü beni benden sana.. Ama yapabildiğim tek şey sadece seni sevmek ve seni merak etmek. Yine de Cemal Süreya’nın da dediği gibi: ‘’İnsanın başına ne gelirse merakından gelir demiş eskiler, o zaman ben seni merak edeyim sen de geliver’’. İşte ben seni hep merak edeyim ki, belki sen de bir gün gelirsin bana, belki hoş gelirsin ‘’biz’’e . Belki bir gün biz de ‘’biz’’ oluruz Sayın … .Ve Belki bir gün! Yine sığınıyorum korkaklığımın arkasına ve belkilere. Belki bir gün bunu okursun diye yazıyorum buraya; her ne kadar, sen burada yazan kişinin sen olduğunu bilmesende… Ve yine, tüm kalbimle belki diyorum son kez, belki…