Sen,
kalbimin en yüksek katındaki ışık alan pencere
Kapını çaldığımda
içeriden gelen ses,
“Hoş geldin, seni bekliyordum” der gibi.

Koridorlarında kaybolmak istiyorum,
her odanda başka bir hayat var;
mutfağında tarçın kokusu,
salonunda yarım kalmış şarkılar…

Balkondan sarkan sardunyalar gibi
bana dolanıyorsun.
Gözlerinde hep açık kalan bir lamba,
ne zaman baksam “evim(n)desin” diyorsun.

Ve ben,
senin çatında uyuyan bir kuş gibi huzurluyum;
fırtına çıksa da,
gökyüzü yıkılsa da,
senin evinde rüzgar bile bana usul esiyor.