Varlığın gölgesinde
Unuttum. Sevmeyi unuttum, sevilmeyi de. Bir zamanlar anlamlı gelen şeyler artık sadece kelimeler. İçimde bir boşluk vardı, onu bir şeylerle doldurdum. Doldurduğum şeyin ne olduğu önemsizdi. Bir anlam aramak gibi bir derdim yoktu, sadece yokluğu hissetmek istemedim.

Sevilmek değildi bu, sevilmemek de sayılmazdı. Birileri vardı ama kimse yoktu. Adımı bilenler vardı ama beni tanıyan yoktu. Eller vardı ama tutan yoktu. Gözler vardı ama gören yoktu. İnsan, varlığını hatırlamak için bazen en küçük temasları bile yeterli sayıyor. Hiçliğin içinde erimemek için, varlığını hissettiren en küçük dokunuşu bile kabul ediyor. Ben de öyle yaptım. Tamamen unutulmaktansa, hatırlanmayı bekledim. Sıradan bir sohbetin içinde bile bir iz bırakmaya çalıştım. Ama izler kalıcı olmuyor. Unutuluyorsun, siliniyorsun, sonra tekrar hatırlanıyorsun ve yeniden unutuluyorsun.

Bazen anladığımı sandım. Bazen de hiçbir şey anlamadım. Hissetmekle hissediyormuş gibi yapmak arasındaki farkın ne olduğunu düşündüm. Belki de fark yoktu. İnsan, hissetmek istediği şeyi hissettiğine inanırsa, gerçekten hissediyor sayılmaz mı? Belki de önemli olan buydu: Gerçek olup olmaması değil, yeterince inandırıcı olması.

Bundan şikayetçi miyim? Sanmam. Mevcut olana alışıyor insan. Kendi yarattığı döngünün içinde kayboluyor ama bir noktada bunu kabulleniyor. Çırpınmayı bırakınca suyun üstünde kalabiliyorsun. Derine batmakla yüzeyde süzülmek arasındaki farkı sorgulamayı bırakıyorsun. Boşluk büyüyor, sen küçülüyorsun. Ama bu bile bir dert değil. Dert dediğin şey bile zamanla anlamını yitiriyor. Sonunda geriye sadece var olmak kalıyor. Ama o bile bir yük bazen.