Kusurlarımla sev beni

Sev beni...
‎Çünkü ben korkularımla barışamadan sevdim seni.
‎Bazen geri çekildim, bazen gereksiz cümlelerle içimi dağıttım.
‎Ama sana geldiğimde hep biraz eksiktim,
‎çünkü en iyi hâlimi sana saklarken
‎yolun bir kısmını kendimden çaldım.
‎
‎Ben kararsızlıklarımın çocuğuyum.
‎Bir yanım hep sende kalmak ister,
‎öteki yanım arkasına bile bakmadan senden gider.
‎Ama içimde bir yer var,
‎hep sana açık kalan.
‎Ne kadar kaçarsam kaçayım,
‎adı hep sen kalan.
‎
‎Kusurlarımı inkâr edemem.
‎Zaman zaman fazla susarım,
‎bazen gereksiz ağlarım,
‎ve çoğu zaman kendime yetemem.
‎Ama seni severken,
‎kendimi ilk kez yeterli hissettim.
‎Belki de kusurlu sevdim.
‎Olsun sen yine de
‎Sev beni,
‎çünkü ben öğreniyorum.
‎Kırmadan konuşmayı,
‎susarken de anlaşılmayı,
‎ve bazen sırf sözlerine bakarak
‎iyileşmeyi…
‎Senin bana söylemediğin
‎Sözlere kendime inandırmayı...
‎
‎Ben kabuğumla geldim sana.
‎Ama içinde ne incinmişlikler,
‎ne hayal kırıklıkları var, bir bilsen.
‎Yine de hiçbirini bahane etmedim.
‎Sadece sevdim.
‎Korkularım hâlâ dizlerimin dibinde
‎ama ben yavaş yavaş yürümeyi öğrendim senin ardın sıra koşamadım.
‎Bu da benim kusurumdu.
‎O yüzden...
‎Kusurlarımla sev beni.
‎Çünkü ben seni eksiksiz bir yerden sevmedim.
‎Ben seni her eksikliğime rağmen sevdim.
‎
‎
‎

[Not defterimden nispeten eski bir yazı.]