Varlığı Yokluğuna eş’im

Sana kırgın değilim ben.
Küskün hiç değilim.
Çünkü insan kendini, varlığına iliştiremediği insana
öyle hisler beslemeye hak göremiyor kendinde.

Seninle bir şey yaşamadık ki,
bitirebilelim..
Ben sadece,
'bendeki seni 'tutamıyorum artık.
Yani senin haberin olmayan bir yangını
sana anlatacak gücüm de kalmadı.
Alevi görmeyene duman anlatılmazmış zaten..

İçimde sana ayrılmış bir yer vardı.
Kimseye vermedim, öylece bıraktım.
Ama sen gelmedin.
O yüzden eşyalarını toz bezine sardım,
anılarının üstüne konuşmadım,
ve seni yok saymadan,
sadece olmamış gibi yaptım.
İnsan bazen en çok olmayanla yorgun düşer.

Ne zaman adını ansam içimden,
hiçbir yere ait olmayan bir ezgi gibi geçiyorsun.
Bazen düşünüyorum da,
ben seni değil,
Sen ve benim içinde olduğum olasılığı sevmişim.
Olmayanı, belki’yi, ihtimali..
Ve biliyor musun,
ihtimaller insanı çok yorar.
Çok yordu..

Yine de...
Sana kırgın değilim ben.
Çünkü sen,
hiçbir zaman tam anlamıyla buraya -bana- ait olmadın.
Bendeki yerin,
senin yokluğunla biçimlendi hep.
O yüzden seni kaybetmiş sayılmam.
zaten hiç gerçekten gelmemiş birini
artık beklememeye karar verdim.

Varlığı yokluğuna eş'ime.