Sevemedim ben hiç vedaları...

Son defa kelimesi hep bir ürkütür beni.. Mekana, eşyaya, manzaraya son defa bakıyor olmak hissi bile bir sonbahar hüznü yaşatır...

Sevdiğim arabama bile veda ederken gözyaşlarına boğulan ben nasıl sana veda edeyim sen söyle...Var mı bunun bir kolayı cidden...

Düşünüyorum da bazen; senin gibi olmak isterdim inan... ''Olması gereken bu'' diyip kabullenebilmek... Yapamıyorum.. Çünkü sana veda etmek, sen son defa görmek değil istediğim.. Bütün hücrelerim biliyor ve hissediyor bunu...

Ben sen hep yanımda, yakınımda, gözümün önünde ol istiyorum.. Yokluğunda sesini unutup; bir gün bir yerde birinin sesini sana benzetip seni hatırlamak istemiyorum ki.. Duyduğum bir şarkının
içimde bir yerleri acıtmasını ve ince bir sızı ile o şarkıya eşlik etmeyi istemiyorum... Neşeli kahkahalar arasında yaptığımız her etkinliği, başkalarının yaptığını görünce oradan hızla kaçmak istemiyorum... El ele dolaşan bir çift gördüğümde başımı başka tarafa çevirmek istemiyorum... Kapım her çalındığında yüreğim hoplayarak, gelen sensin diye o kapıya koşmak ve sonrasında sen olmadığını görünce yıkılmak istemiyorum...

Anlasana be adam ! Ben sabah kahvemi sensiz içmek istemiyorum...