Annemin rahminde tamamen güvende ve korunaklı iken, dünyaya gözlerimi açtığımda başladı belki de yarım kalmışlık duygum.. Öyle ya hiç bilmediğim, bilmediğim için de korktuğum ve tehlikeli bulduğum bir hayata başlamıştım...

Anlama yeteneğim gelişmeye başladığında da annemin bir parçası olmadığımı ve ondan ayrışmam gerektiğini hissettiğimde bunu kabullenmekte zorlandım belki de.. Rabbim ne diyor ;''Kimseyi çok sevme, onu senden alırım''.. Dediğini de yapıyor...

Anneden kopuşu kabullendiğimde başlayan huzursuzluğum ise yaşamımı yönlendiren en etken duygularımın temeli oldu.. Bütüne ait olamamak ve hayatın boyunca kendini ait hissedeceğin bir bütünü aramak..

Sevgi ile gerçekleşebilecek bir durum bu bana göre.. Sevmek almaktan çok vermekle mümkün deriz ya vermek için de var olması gerekir.. Olmayan bir şeyi insan nasıl verebilir ki...

Anneden kopuşu sağlıklı atlatabilseydim belki hikayemi devam eder seninle tamamlanabilirdim.. Umudum bu yöndeydi.. Seni sevecek ve seninle tamamlanacaktım. Başta yarım kalan hikayem seninle bütünleşecekti..

Olmadı.. yapamadım.. Sevmeyi beceremeyince sevilmeyi de çarçur ettim belki de.. Bilmediğim o his de korkuttu belki de beni.. Sevmek belki de bu hikayeyi anlamlı kılacaktı ..kimbilir..

Velhasıl kelam ne sevmeyi ne de sevilmeyi beceremedim...