''Sen bana nisan yağmurlarıyla geldin ''..demiştin..
Çok hoşuma gitmişti duyduğumda.. Ne güzel bir tarif demiştim.. Şimdi geriye dönüp baktığımda nisan yağmurlarını düşününce hoşuma giden bu söz canımı acıtıyor..
Malum Nisan yağmurları aniden gelir, seni sırılsıklam ıslatır ve bir o kadar da hızlıca geçer..
Tıpkı ben gibi.. Geldim ıslattım ve gittim..
Doğru cümle.. Sen nisan yağmurusun olmalıydı belki de..

Giden ben oldum doğru.. Ama başka seçeneğim yoktu.. Birine yük oluyormuş hissi insanı içten içe çürütüyor çünkü.. Beklemediğin bir anda, hiç aklında yokken kesişmişti yollarımız...Belki hazır değildin sevmeye.. Alışık değildin böylesi sevilmeye.. Birinin seni kendisinden daha çok sevmesi ağır geldi belki de..

Ne çok bahane cümleleri kurmuşum bakıyorum da.. Hala kabul edememişliğimin acısı sol göğsümün altını yakıyor çünkü.. İlk tanıdığımdaki seni çok özlüyorum ben.. Bir daha seni sevdiğim gibi birini sevebilir miyim inan gerçekten bilmiyorum.. İster miyim onu dahi kestiremiyorum..
Alışkanlıklarıma ne kadar bağlı olduğumu en iyi sen bilirsin.. Sen benim vazgeçmek istemeyeceğim en güzel alışkanlığımdın belki de..
Sen ise , senden giderken bile seni sevdiğimi bilmeden yaşayacaksın...