Bazen öyle bir noktaya gelirsin ki.. Hayatında olan insanla nasıl olup da bu durumdasın anlamlandıramassın.. Düşünce olarak aynı eksendesindir.. Birlikte eğleniyor, en önemlisi gülebiliyorsundur.. Güven ile alakalı en ufak bir şüphen yokturdur.. Sonra bir şey olur.. Büyü bozulur.. Seviyorsundur oysa...
Hiç yoktan sürekli bir eleştiri bombardımanında gibi hissetmeye başlarsın kendini.. Ona göre çok ufak şeylere takılıyorsundur, gereksiz şeylere üzülüyorsundur... Ona göre hiç büyütülecek şeyler değildir bunlar...Peki ya bana göre... Benim perspektifimden bakmaması...Benim gözümden görmeye çalışmaması...

Anladım ki.. Bir ilişkinin bitmesi için ille de aldatılmak, anlaşamamak , artık sevmemek gerekmiyormuş.. Kendi hissettiklerinin karşında yansımasını görmediğinde de, sürekli suçlanmalarla ve seni üzeceğini bildiği halde aynı tavrı ısrarla sergilemeye devam ettiğinde, ne kadar seversen sev, adını duyunca bile kalbin ne kadar titrerse titresin vazgeçebiliyormuşsun...

Konuşamamaktan, kendini anlatamamaktan ve sürekli kendini savunma halinde bulmaktan yorgun düşüp pes ediyor insan sonunda...Onsuzluğun canını çok yakacağını, yokluğunu tüm hücreleriyle hissedeceğini bilmesine rağmen yine de gitmeyi seçiyorsa bir insan çok kırılmış demektir.. Toparlanamayacak kadar hem de...

En kötüsü de galiba insanın kendisi ile savaşmaktan yorulması.. Kalmak isterken gitmek zorunda bırakılmak.. Affetmek için onca sebep yaratırken kendi içinde affedilecek bir şey yaptığını düşünmeyen bir dirençle karşı karşıya kalmışlık.. Onca emeğin, çabanın boşa kürek çekmek olduğunun bilincine varmak..

Severek ayrılanlar bilir bunun insanı nasıl yarım ve yapayalnız bıraktığını ve kimsesizliğin insanın içine nasıl bir yumru gibi oturduğunu...

Kim bilir kaçıncı kez yaşadığımız bu duyguları belki yine unutup ileriye bakmaya devam edeceğiz ve belki yine kim bilir kaçıncı defa tüm bunlar yaşanmamış gibi yine yenilerine yelken açacağız.. Bitmeyen bir döngü belki de bu..