Benim nezdimde davranışla desteklenmeyen hiç bir sözün kıymeti yok.. Yaşadığım tecrübeler bana öğretti ki sözler uçar gider, yapılan davranışlar beyine kazınır..

Öyle ''Seni şöyle çok seviyorum, Seni böyle çok seviyorum'' diyenlere inancım yok artık.. Sevenin sevdiğini gösterme şeklini önemsiyorum ben.. Misal sabaha kadar beni dinlemekten yorulmayışını, ne anlatırsam anlatayım dünyanın en önemli meselesini anlatıyormuşum gibi beni ilgi ve dikkatle dinlemesini..

''Kendimi bugün pek keyifsiz hissediyorum '' dediğimde benim için kalkıp bir çorba hazırlama gayretini... O çorbadan bir kaç kaşık alabileyim diye zorlayışını..
Elinde tuttuğu peçete ile dudağımın kenarında kalan çorba yokunu silmeye çalışışını...

Ben üzgünken benimle birlikte üzülmesini.. ağladığımla eşlik edişini.. Gülmeye başladığımda benimle birlikte kahkaha atışını...Üşüdüğümde o en sevdiği ekose battaniyesini üzerime örtmesini..

Geçmişimde yaşadığım sıkıntılarımı ve yaralarımı bana karşı koz olarak kullanmak yerine onları kanatmamak ve yenilerini açmamak için duvar gibi önümde duruşunu...

''Sen nasılsın?'' diye her sorduğumda ''Sen iyiysen ben de iyiyim'' deyişini..

Kısacası en büyük yaralarımdan biri olan baba sevgisizliğini bilmemesine rağmen
tıpkı bir babanın kızını koruması gibi beni korumaya çalışması, incinmeyeyim, incindiğim yerden kırılmayayım diye bütün gücüyle çabalamasını severim...

Öyle işte...Onun sözlerini değil... Beni güzel sevişini severim.. Güzel adamlar güzel sever vesselam..