Sevmeye ve sevilmeye dair umudunun tükendiği bir yerdeydi tam da karşısına çıktığında... Kırılmışlıkları , hırpanmışlıkları o kadar fazla ve güven duygusu o kadar bitikti ki temkinliydi olabildiğince...

Yavaş yavaş. usulca , ürkütmeden yaklaşmıştı kilit astığı kalbine... Oysa kalbini ancak içerden açılabilecek bir anahtar ile kilitlemiş ve o anahtarı da sandığının en dibine saklamıştı..

Yok olduğunu , yitirdiğini sandığı ne kadar duygusu varsa o kilidi açmasıyla birlikte hücum etmişti yaşama ve ona doğru...

Sevmekten çok sevilmenin hazzını yaşıyordu hayatında belki de ilk defa... Birinin seni, senden daha çok düşünebileceğinin gerçekliğine tanık oluyordu. Küçük bir kız çocuğuna dönüşümünü izlemekteydi.. Bilmediği ne çok yönünü keşfeder olmuştu...

Mutluluk denen şeyin zannettiği gibi maddesel hiç bir yanının olmadığını hayretle izliyordu...Bir ''Günaydın''ın insanın ayaklarını nasıl yerden kesebildiğine şahit oluyordu...

Velhasıl yaşamadığı ne kadar duygu varsa onun sayesinde yaşamıştı...

Ne güzel diyor insan geriye doğru bakıp şu satırları okuduğunda...Böyle sürüp gidecek sanırken değişmeyen o son bölüm.. Ve bir masalın sonu yine kötü biter.. Oysa çocukluğumuzdan beri mutlu sonla biten masallar okumadık mıydı?... O zaman yaşadıkları masal değildi.. Neydi peki bir yanılsama mı? Rüya mı?

Adı her ne idi ise bilmiyordu ama bildiği tek şey gerçek ve kalıcı sevgilerin çok eskilerde kaldığı idi. Bir insan için doğru kişi diye bir şeyin olmadığını ve aslında onu bizlerin kafasında yarattığı bir profilden ibaret olduğunu ve her karşımıza çıkanları ne yazık ki o profile sığdırma çabasından başkaca bir şey değildi...

Oturmadığını ,sığdıramadığını gördüğümüzde de elimizde kalan bolca hayal kırıklığı...