Gitmek gerekir bazen... Fazla yormadan... Daha çok bıktırmadan..Gelmişse vakti ardına bile dönüp bakmadan...

Giden mi suçlu.. Kalan mı? ya hiç girmeyeceğim.. Onun muhakemesini senin avuçlarına bırakıyorum...Hani Sezen diyor ya '' Bir ben bir kendim gidiyorum''' işte tam o şekil gittim senden..

Günlerdir aklımda yürüyen kelimelerin yüreğimdeki sızıya her dokunuşunda , biraz daha kızgın biraz daha küskün cümleler kuruyorum. En kötüsü de o cümlelerin bir tekini bile sana söyleyemiyorum. Ne desem anlamayacağını ,ne söylesem içimdeki bu hüzünü göremeyeceğini biliyorum çünkü... Şimdi vakit hüzün vakti...

Hani zamanında her şeye inat ayakta kalabilme çabalarımız filan aklıma gelince, sonumuza bakıp derin bir acıyı çekiyorum ciğerlerime.. Dönüşü olmayan bu yola ilk adımı atabildiğim için hiç övünemiyorum bile...

Gerçeğe ne kadar yakınsa aşk sonsuzluğa da bir o kadar uzakmış meğer...

Yüreğini yeni bir yüreğe açman ne kadar sürer bilemiyorum ama o inatla ''ne pahasına olursa olsun değiştirmem'' dediğin doğruların bir gün hangi kadının el değmesi ile doğru olmaktan çıkar çok merak ediyorum doğrusu...

Ben senden gittim... Telefonun diğer ucundaki sessizliğine bağırıp çağırıp içime içime ağlarken gittim hem de..

Unuttum seni demek için çok erken.. Unutacağım deme vakti şimdi...

Zaman ayrılık vakti idi, bitti.. Yolun açık olsun...