Her insan bu ihtiyaçla açar dünyaya gözlerini.. Daha doğar doğmaz ağlaması kendini ifade edebilme çabasıdır esasında...

Anlamak, anlaşılmak, anlayamamak, anlaşılamamak belki de en çok müzdarip olduğumuz ve şikayetlerimizin , mutsuzluklarımızın ve yaşadığımız pek çok sorunun temel kaynağıdır...

Duygularımızdır bize hükmeden.. Onların etkisiyle konuşur ve davranırız. Karşımızdaki insanı dinlemek , anlamak ve konuya onun penceresinden bakmak gibi alışkanlıklarımız yeterince yoktur. Çünkü biz anlamaktan önce anlaşılmak derdindeyizdir çoğu zaman... En kötüsü de anlayamadığımızda sormayız, sormayı kendimize yediremeyiz gurur yaparız. Anladığımızla yetinmeyi tercih ederiz ki bu da yanlış yargılamaları getirir.

Anlayamamak adeta gerçekliğimizi kapatan bir perde gibi var olanı görmemizi engeller ve yaşamımızda doğru bir şekilde ilerlememize de mani olur.

Bazı insanlar son derece hızlı , akıcı, net ve renkli konuşurlar ve yazarlar da.. Doğal ve samimi bir şekilde hiç zorlanmadan kendilerini anlatabilme yeteneğine sahiptirler. Etrafımızda .çok fazla olmasa da bu insanlarla karşılaştığımızda o çekimi hissederiz.. Yörüngesinde olmayı severiz.. Onlara hayran olmamak elde değil..

Onlar gibi olabilmenin yolu ilk aklımıza geleni karşıdakine pat pat söylemek yerine; bir durup nefes almak, düşünmek , durumu tartmak ve en önemlisi empati kurmaktan geçer.
Hani deriz ya hep '' Çuvaldızı kendine iğneyi başkasına batır'' Ya da '' Sana yapılmasını istemediğini sen başkasına yapma'' ..

Duyguların etkisi ile hemen tepki vermek yerine objektif bakabilmek, geriye dönüşü zor olan çıkmazlardan koruyacaktır bizi.. Aksi takdirde o an yaşadığımız o duygu bize ve hayatımıza hükmedecektir. Söz ağızdan çıkana kadar sen ona, çıktıktan sonra o sana hakimdir..

Anlamak ve anlaşılmak gibi güzel duyguların hayatımızda hep olması dileklerimle...