Her şey bir masal gibi başladı. Hep öyle olmaz mı zaten? İlk olarak hep masum bir yüz takınır gelen. İyiler iyisi, doğrular doğrusudur. Kusurları azdır. Yalanları ise hiç yoktur. Her şey toz pembe bir dünya da toz pembe hayallerin içinde insanı uyuşturan, mayhoşlaştıran, sarhoş eden ilgi, sevgi ve mutluluk iksirleriyle gerçeklikten koparan bir hikayedir. Oysa zaman geçtikçe iksirin etkisi geçip, yalanlar bitince ve masum yüzler maskesi düşünce yavaş yavaş aydınlanmaya, kendine gelmeye başlıyor insan.

Her şey bir yana gelenin, masum olanın, olduğunu sananın, hayallerle yaşayanın kimliksizliği koyuyor en çokta insana. Gerçekliğe geri dönen gönül ve zihin, acı olanla yüzleşiyor. Kandırılmış olmanın ızdırabıyla. Bir yalana, bir kötülüğe inanmış olmanın acısı bu. Sahteliği ve kimliksizliği sevmiş olmanın ızdırabı bu.

Keşke, insan bir karaca gibi hür ve tek mutlu mesut yaşayabilse kendi göğünde. Ama hayat acı ve evet, hayat gerçeklerle yaşanılan bir durum veyahut olgu, ya da süreç. Adına ne derseniz deyin işte.

Sonuç olarak her masal bir gün biter. Mutlu veya mutsuz muhakkak bir sona erişir. Önemli olan insanın bütün benliğini, aklı, zihni ve ruhu ile hayatın gerçekliğinden kopmadan gerçekleşebilecek yahut gerçekleştirebileceği hayallerin peşinde, doğru insanla, yani kendi olan, olabilen bir insanla dünyasını kurabilmesidir. Doğru yol, gerçeklikten kopmadan, ayağı yere basan kişiyle, ayağı yere basan hayalleri kovalamaktır.

Sevgilerimle...

Konunun ana temasına uygun görüşlerinizi belirtmeniz, düşünsel ve duygusal açıdan herkes için yapıcı olacak ve bu katkılar bütünleştikçe ortaya edebi bir şölen çıkacaktır.

Anlayışınız için teşekkür ederim.

Brhncy