Bir demet aşktı bu.Dokunmadan,konuşmadan,hissettirmeden.Bakışmalar bizimdi sadece,bakışları seçtik birbirimize birde hayalleri seçtik. Sadece gözlerimizde kaybolurduk,hiç kimse giremezdi aramıza en rahat ettiğimiz yerdi. Hem birbirimize tutsak hemde birbirimize bir o kadar uzaktık.Geçek hayatta istediğimizi yapardık dilediğimizce özgürdük,sefasını sürüyorduk,karşı karşıya geldiğimiz zaman ise birbirimizin değerli hissettirmeyi hedeflerdik.Birbirimizi gerçekten sevmeyi,diğer insanlara böyle aşkın olduğuna hissettirip,hissettirmek isterdik delicesine.En çok eleştiriyi de bu alıyordu aslında, neden uzaktan sevmeyi tercih ediyorsunuz dercesine.Tabi düşündük ta ki insanlar araya girmeye rahat bırakmamaya başladıklarında.Rahatlığımıza düşkündük bizi,ne birbirimizin ne de başkalarınındık.Sevmekle sevmemek arasında kalmış,değerlilik pahasına çoğu şeyi kaybetmiş ve ne beraber ne de ayrı yapabileceğimiz kendi aşk dünyamızda elimizde avucumuzda sadece aşkımız,gözlerimiz ve hayallerimiz vardı. Demiştim ya sadece bir demet aşktı bu..!