Duydum ki unutmuşsun
Gözlerimin rengini...
Yazık olmuş o gözlerden
Sana akan yaşlara...

Ne acı değil mi? Sana nefesin kadar yakınken,şimdi bir hiç kadar uzak olmak...


Bir masaldı bizimkisi... Aşk'la başlayıp , nefretle biten.Gözümün ilk gördüğü sen... İlk tatlı telaşlarım,ilk heyecanlarım,uğruna 'ilk'lerimi adadığım... Bir zamanlar beni görmeden duramazdın sen.Her kapı çalındığında haylazca belirirdin karşımda. 'Özlemek' kelimesini ve 'aşk' ı bana adamıştın oysa... Saatlerce sesimi duymak isterdin.Yetmezdi sana zaman.İsyanlaarın vardı ayrılırken bitmek bilmeyen.Ve duaların bana dair... Saçlarımı severdin,dalgalarında kaybolurdu ellerin.Küserdim sana çocuklar gibi.Haklida olsam,haksızda olsam sen hep gönlümü almaya gelirdin...

Ne acı... O aşık, o seven adamı ben çoktan yitirdim.Bana hayran o bakışları buz kesti gözlerinin.O tatli sözleri unuttu çoktan dilin.Ellerin bile yabancı bana.Tanıdık gelmiyor bu hallerin.Zaman köreltiyor hisleri.Alışkanlık oluyor 'aşk' . Bitsede gitsek havası beliriyor gözlerde.Sol yanında imdat sirenleri çalıyor...

Hani bir ümit bekliyor insan yeniden sever mi diye... Oysa çoktan göç etmiş canının diğer parçası... Geriye gözyaşıyla yoğrulmuş üç beş hatıra kalıyor.Bir var-mış la , bir yok- muş oluyorsun yana yakıla... Koca koca keşkeler biniyor sırtına.Kurtul kurtulabilirsen... Bir daha mı ... ile başlıyor pişmanlık dolu cümlelerin.Öyle işte... Bana nefret ederken bile çaresizce sevmeyi öğrettin...