Söyleyecek lafım yok, aslında çok ama susuyorum. Denizin dalgaları nasıl vuruyorsa kıyıya, öyle vuruyor hasret ömrüme; ben sadece seyrediyorum.



Karda izler bırakan hayvanlar gibi, avcıma izler bırakıyorum kalbimde demek ki! Yoksa sen nereden gelip bulabilirdin beni?

Unutmak istiyorum seni, unutmak iyidir diyorum içimden, sonra vazgeçiyorum. Aklımın her köşesine yayılmış anıları toparlıyorum. Bir kutuya koyup, anılarımın kütüphanesine kaldırıyorum. Zaten ne yapsam zaman çoğunu silecek, ben neden unutmak için uğraşıp duruyorum?

Yosunlu bir keder benimki, onca yıl sonra hafızamın orta yerinden fırlayıp kalbimin ortasına sıçrayan. Gri bir hüznü andıran bir anı bulutu… hepsi bu işte, sadece anımsamak…

Gülümseten hatırları tutabilsem keşke aklımda sadece, bütün kızgınlıklarımı, acılarımı, nefretimi, öfkemi yakıp yok edebilsem… Olmuyor!

Bazı anıları yakalamak için koştukça, benden daha çok uzaklaşıyor, daha hızlı kaçıyor. Bir zaman sonra vazgeçiyorum kovalamaktan. Her şeyi olduğu gibi kabul ediyorum.

Yaz akşamları geliyor aklıma. Mutfakta kızartma kokusu, balkona kurduğum rakılı sofralar ve seni sevişim el üstünde tutarak. Sonra gelmeyişlerin, ayrılışlarımız, kavgalarımız. Aynı balkonda sabaha kadar tek başına içtiğim kahveye damlayan gözyaşlarım…

Hepsini unutmak istiyorum çünkü iyi anılarımız da var, onlara haksızlık oluyor. Bir gece yarısı dans ediyoruz sigara dumanıyla boğulmuş ikinci sınıf bir lokalde. Çevremiz sarhoş, biz aşık. Hiçbir şey umurumuzda değil, dünya yansa bize ne?

Seninle her şeyi dibine kadar yaşadım ben. Sonuna kadar sevdim, ölümüne nefret ettim, öfkelendim, süründüm, aşık oldum, mutlu oldum. Ne varsa bir yürekte yaşanabilecek, hepsini seninle öğrendim. Sonrası… Sonrası hayat işte….

Akıp gidiyor günlerim kendi dinginliğinde. Mutsuz muyum? Hayır! Ama bazen bir kuş geliyor camın önüne veya bir yağmur damlası ve hiçbir ilgisi yokken, adın çıkıyor karşıma bir pastane tabelasında; işte o an, özlüyorum, hepsi bu….