Unutuyorum. Elim telefona gitmedikçe, gönlümün akşamı yeryüzümdeki yıldızımın gözlerin olduğunu sanmamaya başladıkça unutuyorum. Ben ağlarsam her günah bedeninde aşkı çürütür, ağlamayacağım. Ben seversem ve tekrar; hep seni, her aşk kalpte umudu öldürür, sevmeyeceğim.

Hissediyorum. Karabatak hülyalı gözler aklını çeldi senin. Yoksa dönerdin. Dönme dolap misali, dönmek sebebinin kendiliğinden yaşamını sürdürüşünün hak oluşu gibi; dönerdin sen bana.

Hem zaten meraklanma, gamlanma, aklın da kalmasın; unutuyorum ben de. Palavra vantilatörünün önünde bedenime soğuk değdirip yarınıma virüs aşılıyorum şu an. Anlaşılmasın diye konserve acılarım; ısıtıp seni gönlümde, kendimde dipfrize kaldırıyorum.

Bayramlıklarımı giydirdim bir kez daha gönlüme; yakasında kavuşmak olmasa da senli benli umutların, el öptürmeye getirdim hasretimi… O gece, sabahlayan gerçeğimin düğümden ayrı düğünlendiği zamanda sen dolup bir daha başkasına adanamayışımı kutlamalıymışım meğer.

Neyse, öyleyse, başkaları vurgun yiyecekse beklenti edebiyatından, imzamı atıyorum.

Alıntı değilsin, aforizma gözyaşımın mısra kirpiklerine süzülen yaşamak kaderim; seninle olamadıktan sonra aşkla da olamam.

Kutlansın bu bayram da. Kestim, dağıttım aşkımı; doysunlar ihtiyacı olanlar. Benim ihtiyacım hiç olmadı senden sonra.

Unutuyorum demiştim. Bu satırlar da onu anlatmak içindi. Bak, unuttum gitti işte…