Uzaklaşıyor ayak seslerin,
uzaklaşıyor gülüşlerim.
kalbime sıkılan bir silah gibi her adımın,
uzaklaşıyor her adımında bana ait olan parçalarım.
fakat yıllar sonra bile uzaklaşmıyor hala ayak seslerin.
gidişin bir bitiş değil, bir son değildi.
gidişin bir başlangıç veya ölüm değildi.
bir arada kalmak, sıkışmaktı.
ilkbaharımdın sen,
içimdeki her çiçek,
her şakıyan kuş, oynayan çocuk,
temiz havaydın.
gidişin bir sonbahardı,
ağaçtan dökülmeyen tek yapraktım,
hayata tutunmaya çalışan,
ilkbaharın gelip bana tekrar hayat vereceğine inanan,
her rüzgara meydan okuyan,
tükenmiş bir yaprak.
ayak seslerin..
yankılanıyor kulaklarımda bazı geceler.
gökyüzü üstüme yıkılıyor,
yıldızların aslında o kadarda parlak olmadığını farkediyorum.
güneşte doğmuyor sonra karanlıklarda kalıyorum.
benim gökyüzüm değil bu,
benim yıldızlarım değil.
benim yıldızlarım kaydı,
sende vardın,
onların ardından dilekler tuttuk.
ben senin dileğinin gerçekleşmesini dilerdim.
ayak seslerin...
çok fazla dolduruyolar bazen kulaklarımı,
öleceğimi sanıyorum,
vücudumu ele geçiyor ayak seslerin,
göğsüm havaya kalkıyor birden,
bir el bastıyor ve kafamı okşuyor.
senin elin olduğuna inanmak istiyorum.
inanmak istiyorum
ama sonra şiddetlice bir kez daha,
o ayak seslerini duyuyorum.
herşeyi bitiren ayak seslerini,
neler olup bittiğini inan hatırlamıyorum,
hatırlamak istiyorum ama olmuyor.
sadece ayak seslerini hatırlıyorum,
oturduğum yerden ne olduğunu tam olarak bilmeden,
başım eğik,
artık yazan ellerim yok,
sana koşacak gücü hissedemiyorum.
çığlık atmak istiyorum,
konuşamıyorum bile.
ayak seslerini duyuyorum ne zaman başka birşey düşünmek istesem.
bir kaç tane ayağın hüzünlü sesleri.
duyduğum son sesleri.
sonra kalan son gücümle gözlerimi dikip bakıyorum.
sesleri çıkaran ayaklardan yukarı doğru hafifçe,
ve gözlerimden yaş geliyor yavaşça.
omuzlarda görüyorum seni,
küçük,
tahta bir evin içinde.
ve
'ayak sesleri'