Bazen gitmen gerekiyor öylece...
Karşındakini mutsuz etmektense, gitmek en kolay yol gibi geliyor.
Sevmediğinden falan değil aslında.
Sadece ait olmadığın bir hayatın izlerini taşımak zor geliyor.
Üstesinden gelirim dediğin ne varsa, bir yerden sonra altında kalıyorsun hep.
Sanki bütün olumsuzluklar sana denk gelirmişçesine büyük kayıplar veriyorsun.
Konuşmak sadece bir zorunluluk oluyor hayatında artık.
Varla yok arasında bir yerde sıkışıp kalıyorsun.
Dünyada tek başına kalmışsın gibi ıssızlaşıyorsun.
Bazı kayıpları başka kazançlarla örtemezsiniz ya hani.
Öyle bir şey işte...
Kendine gelebilmek için bir şeyler yapmak bile istemiyorsun.
Tüm yardımları ve uzanan elleri itiyorsun hiç düşünmeden.
Geçmişinde geride bıraktığını düşündüklerini, bir türlü çıkaramıyorsun aklından.
Hala özlüyorsun her şeyi.
İyi veya kötü diye ayırt etmeksizin...
Onu sana hatırlatacak ufak şeylerde teselli arıyorsun.
Yetmiyor bazen bunlar sana.
Bir çocuk gibi oturup hüngür hüngür ağlıyorsun.
İsyanların yankı yapıyor ama dönüp dolaşıp gene seni vuruyor her defasında.
Ciğerlerin sökülürcesine öksürtüyor artık içtiğin sigaralar bile.
Kendinden vazgeçmenin uzatmalarını oynuyorsun artık sadece.
Yalnızlığın zirvesinde yer ediniyorsun.
Zor şey birini çok sevip, delice özlemek.
Zor şey tek başına sevmek, yaşamaya çalışmak...
Unutursun diyenlere inat, hatırlıyorsun her şeyi eskisinden daha net bir şekilde.
Hiç çıkmıyor aklından gözleri, dudakları...
Canını acıtmıyor değil yokluğu.
Bakma işte.
Gülüşlerinin altında bile, kaç hüzün yatıyor patlamaya hazır...
Her şeyin bir vakti var.
Sen kendini zamandan alıkoyuyorsun.
Ama o hala akıp gidiyor yüreğinde tüm güzelliğiyle...
Mani olamıyorsun hiçbir şeyine.
Gitmek basit bir eylem olabilir ama etkileri, ömrün boyunca geçmek bilmiyor.
Hep yarım yaşamaya alışmak zorunda kalıyorsun.
Çünkü başka çaren yok.
Belki bir gün gerçekten unutursun.
İşte o zaman tam anlamıyla gerçekten gitmiş olursun...