Olmuyor ve başaramıyorsun.

Nefsine dokunan en ufak bir tutum davranış ve söz karşısında yeniliyorsun. Yeniliyor ve bir türlü yenilenemiyorsun.

Artık zamanı gelmedi mi?

Hayata biraz daha farklı ve rahat bir pencereden bakmanın zamanı gelmedi mi?

Hayatında hep dost ve düşman kuvvetler mi olacak? Mavi ve kırmızı! Neden hayatı bir savaş alanına çeviriyorsun? Üstelik cepheyi yanlış yerde açıyor ve yanlış noktaya mevzileniyorsun. Madem ki hayat senin için bir savaş hiç olmazsa cepheyi doğru yerde aç. Bari doğru bir yere mevzilen.Nefsine yeniliyor ve bir türlü yenilenemiyorsun!
Hayatın kargaşası metropollün anlamsızlığı ademoğlunun vefasızlığı gönlünü karatmış. Çevre kuşatmış benliğini. Çevreye teslim olmuşsun! Madem ki hayat bir savaş ve madem çevreye teslim olmuşsun bu noktadan bakılırsa sen mağlupsun!

Boş vermeyi denesene biraz!

Anlamlı bakışlar gönlünün “doygunluk” duvarına çarptığında anlamsızlaşıversin. İğneleyici imalar “merhametin” karşısında etkisiz kalıversin. Yaşanan vefasızlıklar işte en zoru da bu olsa gerek evet yaşanan vefasızlıklar “gönlünün genişliğinde” buharlaşıversin. Kin ve nefret şefkat ve muhabbete evriliversin.

Neden olmasın?
Yitirmediğin tek şey ümidinse eğer…
Neden olmasın?