Bu çay demsiz mi ne!..
Yoksa, şekeri mi az gelmiş?
Alıştığım bardağın içinde değil belki de yudumlamaya çalıştığım çay…
Bu ne hâl ki sanki hep bir şeyler eksik;
..Çayımın demi, pastamın kreması, simidimin susamı!
Bir şeyler eksik başlayınca, bir şeyler eksik gidiyor hep…
İyi de, eksik işte bir şeyler;
Hani fıstığı çikolatamın, hani bütün renkleri gökkuşağımın?..
Fesleğenimin kokusu nerde yeşil yeşil?..
Bir şeyler eksik, bir şeyler eksik!

Sesim cıvıldardı benim, haklısın…Gözüm pırıldardı…
Gülüşüm pembe pembe açardı günaydınlarımın üstünde…
Peki, nerde sesimin cıvıltısı, gözümün pırıltısı ve gülüşümün pembeleri,
‘Günaydın’larım, ‘merhaba’larım;

‘Nerde’ler; yerinde olmadığını, bulunmadığını, az, noksan, yetersiz olduğunu söylüyor bana bir şeylerin…
Onun için deyip duruyorum:
Bir şeyler eksik!

Hâlbuki sana anlatsaydım bunları; eksiklerim tamamlanır, yarımlarım bütünlenirdi…
Ağrılarım hemen geçer, içimin sızlaması kesilirdi…
Aynaya bakmaya lüzum kalmaz, ne giysem çok yakışırdı üstüme…

Sana anlatsaydım bunları; parmaklarıma yazmak için, bacaklarıma yürümek için güç dolardı…
Yollar da çabuk biterdi, yolculuklara benzeyen yazılar da…
Zaten yollar da beni sana getirirdi, yazılar da…

Bir şeyler eksik iken, arka balkonda yıldızlanmak bile yaldızlamıyor duygularımı...
Bildiğim, gördüğüm, duyduğum, hissettiğim aynı sanki hep;
Bu simidin susamı mı eksik, bu çayın demi mi eksik, bu gülüşün şekeri mi eksik?..
Vapur bacalarına da duman yakışırdı hani…
Ve arkalarına bir sıra köpük…
Ve etraflarına bir sürü martı…
Fotoğraflar eksik geliyor artık bana;
Çünkü fotoğraflar hep oturup duruyor sanki aynı zaman içinde, mahpus gibi!

Ne mi demek istiyorum,
Ne mi var dilimin altında?..
Hiiç!
Hani, bi’şeyler eksik gibi geliyor bana da,
Sana da sorayım dedim:
“Sence benim neyim eksik?..”
“Kimim eksik?..”