O gecenin hayatımı topyekûn değiştireceğini bilemezdim. Tanımadığım bir binanın teras katında ahmet kaya şarkıları çalıyordu durmadan. Ahmet kaya’nın ölüm günüydü sadece, yani ben öyle sanıyordum. Tanıdıklar etrafta, hayat güzeldi. Hayatımın en boktan gecesiymiş, bilmiyormuşum.

Küstün bana, aslında yanında olacaktım o akşam, olmadım. Bile isteye. Nedenlerini bir sen bir ben biliyoruz, ahmet kaya iyiydi, arkadaşlar iyiydi, ben kötüydüm. Gelmedim.

Sabahında geldi artık hiç sana gelemeyeceğimin haberi. Bir daha gözünün içine hiç bakamayacağımın haberi. Hiç küsemeyeceğim, her allahın günü seni en az beş kez düşüneceğim, aşk acısı bile çekemeyeceğim, hayatımın tepesine koca bir gedik oluşturacağın haberi.

Bir yıl oldu tam, tepetaklak olalı hayatım. Bir yılda ancak sindirebildim anlayabildim kabul edebildim yokluğunu. Mezarının başında sana saydım da saydım, güldün biliyorum. Ne zaman sinirlensem gülersin. Bir daha asla aynı olmadı hiçbir şey. Olmayacak. Üç yüz altmış beş gündür daha az seviliyorum. Tam üç yüz altmış beş gündür yoksun. Bir daha yok. Kardeşinin gözleri her gün sana daha çok benzedi, ben onun gözlerinin içine bakamadım.

Sabah yumurtalarının tarifi de, gülüşünün tarifsizliği de, benim nasıl da boktan bir insan olduğumun şahidi de yok artık.