Yüreklerimiz Öldü Çünkü....


Bugün bir yürekten gidiyorum.
Geride yaşanıl(ma)mış onca günü bırakarak.
Kendi yüreğimi çok ezip yıprattım.
Başka bir yüreğe değer verirken.
Başka bir yüreği kendimden çok severken...

Ya gözlerimin suçu ne?
Onlar hüzün bulutlarına saklandı hep.
Ağlamaya hazır yağmur bulutu gibi.
Kirpik uçlarımda artık naftalin kokulu hatıralar.
Yanaklarımda iz yaptı akıttığım gözyaşlarım.
Her damlası kurşun gibi ağırdı...

Başımda ağrılar gönlümde yorgunluklar.
Nedir bu kendi kendime eziyetim?
Bahar gelmiş farkında değilim.
Etrafımda uçuşan kelebekleri geç farkettim.
Kanatları kırıldı hepsinin ben sevemeden.

Omuzumda eski bir sevda yükü.
Yüreğimde o yükün vermiş olduğu çöküntü.
Son demlerimdeyim belki ömrümün.
Bu güne kadar yaşamayı becerebildiysem sensiz.
Artık seninle yaşanacak gün kalmadı demektir geriye.
Son verdim artık yüreğimin eziyetine.
Ve ben karar verdim seni içimde öldürmeye.

Ben de sensiz yaşa(ya)mam ölürüm .
Hadi ölelim yaşanılmamış yılların anısına.
Seninle yaşamadığım ne kadar gün varsa,
Yaşanmış var sayalım be kömür gözlüm.
Birbirimizin ruhlarına fatiha okuyarak gidelim.
Geride kalan yürek dayanamaz ki;
Hadi gel beraber ölelim....
Yüreklerimizi huzura erdirelim...

Aşk öl(me)mek demekmiş.
Ölüm(süzlük)mü yoksa yüreklerimizdeki huzurun adı..
Bugün başlarmı acaba yeni bir hayat?
Ellerimiz yeniden ısındı sanki.
Ama bakışlarımız boş be kömür gözlüm.
Yüreklerimiz öldü çünkü....