Öyle bir yerdeyim işte…


Ne uçurumun ucunda denge savaşında…


Ne ayaklarım sağlam bir yerde…


Bir esaretten kurtulmaya çalışırken yeniden bağlanmanın ağırlığı altında ezilmekte…


Uzandıkça uzaklaşan bir dala tutunmaya çalışmanın nafile telaşında…


Korkmuyorum…


Ne yaşadığımın farkındayım…


Bu defa biliyorum ve istiyorum…


Pervanenin ışığa olan aşkı gibi, sonunda yanacağımı bilsem de yaklaşmaktan kendimi alamıyorum…


Uzak durmamı isteme benden…


Adı olmasın, geleceği olmasın, vaatler, beklentiler olmasın…


Gidilecek yolu, varılacak durağı olmasın…


Biliyor muyuz ki kaç nefeslik ömrümüz kaldı şu dünyada…


Yanlışlar doğruları götürse de istediğimiz şıkkı seçme hakkımız var şükürler olsun …


Ve ben seni yaşamayı seçiyorum ne olursa olsun…