Senden ne önce ne çok tozlanmıştı üstüm başım, çamura bulanmıştı kalbim biraz, ruhum hafif kara…
Renklerim kirlenmişti düş gecelerde, yüreğim can çekişmekteydi.

Sonra nereden çıktıysan öyle birden bire, sen geldin! Geldin ve bir ömrün hesabını bir anda siliverdin. Ne alacağım kaldı, ne borcum!
Tozlarımı kaldırdın önce, yavaş yavaş, hiç acele etmedin. Halıya vurdukça daha toz kalkar ya havaya, her seferinde daha çok kirlendi elin, ses etmedin. Sonunda renklerimi görebildin.
O zaman daha çok gülümsedin ve “altından gökkuşağı çıkacağını biliyordum, o yüzden uğraştım” dedin. Oysa ben her an vazgeçmeni bekliyordum; ne kadar umutsuz olduğumu fark ettim.
Gerçekler bu diye kandırmışım kendimi yıllarca.. “Böyle işte insanın gerçeği, bunu kabul etmeliyiz. Kadın, erkek hepimiz kirlenmişiz, sorunluyuz ve gerçekten hiç sevemeyeceğiz” diye, sözüm ona mantığı kullanmışım.
Sonra nereden çıktıysan öyle birden bire, sen geldin! Bir yanın bahar bahçe, bir yanın güneş. Ben hep terk edeceğin o acı günü bekledim ama sen hiç gitmedin.
Çamura bulanmış kalbimi yıkadın sevdanla, zar zor nefes alıyordu oysa. Seninle yeniden çarpmayı becerdi. Bir ömrü böylece yazıverdin ellerinle, sadece farkında değildin. “Bu yüreğin herkesten daha büyük seveceğinden emindim” demiştin bir akşam vakti. Ağlamıştım!
Üstümden yılların bütün ağırlığını almayı becerdin, bir mucize gibiydin. Gökkuşağı gibi açıldı aklımın sihirli düşleri, morum, yeşilim, sarım, pembem artık sendin.
Bir sevişme sonrası, “sakın bütün renklerini bana verme, bazıları sende kalsın” dedin. Gülümsedim, kabul ettim, sırf sen öyle istediğin diye.
Oysa bütün renklerin temeli beyazdır ve sen benim beyazımsın, sadece seninle renklenir kalbim, ruhum, aklım, bedenim sevdiğim…..