Yüzünü karanlığa döndüğünde ve odan karanlık olduğunda belirir yüzü.
Ne gider, ne gelir.
Öylece durur karşında.
Bir siluettir o.
Hayatına girmek için varolmamıştır...
Gitmek için de…
Biraz gölge, biraz duvar, biraz sendir o.
Ne somurtur, ne gülümsetir.
Yine de tekilliği o’na tercih eder insan.
Böyledir işte imkansız aşklar.
Ne ‘sen’ varsındır, ne ‘o’ yoktur.
Sonra bir gün anlarsın bir başkasına ait olduğunu o siluetin.
Arkasında bir karanlık bırakıp gider.
Ve ne zaman o karanlığa baksa insan, kendi yüzüyle tanışır yeniden.
Dedim ya…
Böyledir işte imkansız aşklar.
Ne sen varsındır, ne o yoktur.