NEREYE GİTSEM HEP SANA ÇIKIYOR

Bir avuç tozlu cam kırığını sıkıca tutmak gibi yokluğun...
kanayan elimin bile farkında olmadan sadece tutmak cam parçalarını.
içime işleyen sızıyı, canıma batan kıymıkları yok sayıp susmak
küçücük harflerle kendine konuşup bütün büyük harfleri sana saklamak.
yıllarca biriktirilen kayıp satırları sandıklar arasında arayıp bulmak.
tek tek silkeleyip üzerine yapışan anıları, ışığına tutmak.
kadife sözcükler seçmek içinden seni hatırlatan simsiyah cümlelerle yazmak
bazende yok olmak, yokluğun
öyle bir kaybolmak ki gecede tüm renklere sırtını dönüp
baştan aşağı siyah olmak,
sen olmak.
rüzgara bırakıp yüreğini gitmek, yitmek
yolu kayıp şehirlere duraksız caddelere uğramadan
ardına bile bakmadan yol almak.
gittiğini sanarke bile sana hep sana, sadece sana yol almak.
gidip gidip dönmek,
senli gidip senli dönmek.
yokluğunu düşünememek....